Körsün Sen Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Kalbim kalemim oldu, sevdam kağıt,
Üzerine hicranımı yazdım,
Gözyaşlarımla süsledim,
Belki özlemişsindir diye,
Tenimin kokusuyla parfümledim,
Ama özleyen benmişim,
Özlenen her zaman olduğu gibi yine sen,
Kendi silahıyla vurulansa ben...

Şehri terk ettim,
Resimleri yaktım,
Seni hatırlatan her kelimeyi,
Lugatımdan çıkardım,
Ama ya kalbim...
Onu söküp atamadım...

Demir ateşte erir şekillenir,
Kalbim demir değil ki ateşlere salasın,
İstediğin şekle sokasın,
Unuttuğun ise benim kalbim zaten ateş,
Yüreğim volkan,
O volkandan patlayan sevdayı göremeyecek kadar körsün sen...

Aşk çöplüğü mü senin kalbin,
Kelebek gibi çiçekten çiçeğe konmaktasın,
Herkes baharı yaşarken,
Sen, sevgisizlikten hep yastasın,
Dikkat et kendine,
Sevgisizlikten boğulmaktasın...