Korona Virüs Şiiri - Ali Seydi Gültekin

Nuh’un tufanına çok yakın afet,
Yaşlı genç demeden kırıp geçiyor.
İnsanlık saklanmış her bir deliğe,
Bulup defterini dürüp geçiyor.

Can dayanmaz, yürek olmuş bin pare,
Ne aşı var, ne ilaç var, ne çare.
Öyle, böyle, şöyle derken ve saire,
Aylar sığınakta gelip geçiyor.

Toplu mezarlara gömen gömene,
Kaçıyor insanlık dağa çimene.
Ölen ölmüş kalan kalmış kime ne,
Uzaktan uzağa bakıp geçiyor.

Bir kütük misali devrilene bak,
Sanırsın kalbine saplanmış bir ok.
Şekil değiştiren beterinden kork,
Her gün yerden yere serip geçiyor.

Bu katil sürüsü her an peşinde,
Adım adım etrafında karşında.
Ağlayan yok mezarının başında,
Saygı duruşunda durup geçiyor.

Kader mi kısmet mi, şans mı bilen yok.
Ben de anlamadım şimdi yalan yok.
Darılan çok, ağlayan çok gülen yok.
Kimileri hayra yorup geçiyor.

Tabipler bu derde koymuyor tanı,
Çaresiz umutsuz en kötü yanı.
Yemin olsun atlatırsak tufanı,
Diyerek kurbanı verip geçiyor.

Mutlu günler kalmış gibi geride,
Sonumuz gelecek, yakın belki de.
Nefes almak güçleşiyor git gide,
Kalp böbrek akciğer durup geçiyor.

Kimseden kimseye yok bir damla su,
Herkesi kuşatmış ölüm korkusu.
Sanki kıyametin provası bu,
Hep aynı suali sorup geçiyor.
Ali Seydi Gültekin
20.05.2020