Korona Virüs Şiiri - Bahattin Dikçal 2

KORONA VİRÜS

Başımızdayken dertlerin sürüsü,
Değilken hiç kimsenin öngörüsü,
Sanki kıyamet borusu çaldırarak,
Bütün dünyaya geldi korona virüsü.

Evvela Çin’de çıkmıştı gürültüsü,
Ne eşkâli vardı ne de görüntüsü,
Herkese aynı şekilde saldırarak,
Bünyemizde yer buldu korona virüsü.

Gerçek değil, say ki dehşet öyküsü,
Sanki ortaçağdan salgın köprüsü,
Çaresizlikten saç baş yoldurarak,
Ümidi ve neşeyi çaldı korona virüsü.

Geçti, vebayı, kolerayı ve tifüsü,
Yok ediyor solunumu teneffüsü,
Betimizi benzimizi soldurarak,
Ciğerlerimizi deldi korona virüsü.

Aralandı sanki mahşerin örtüsü,
Kaçamaz hiç kimse iyisi, kötüsü,
Yavaşca değil, adeta çıldırarak,
Son hızla daldı korona virüsü.

Silindi gözlerden dünyanın süsü,
Kapandı bütün kapıların sürgüsü,
Herkesi evlere içeriye doldurarak,
Zalim gardiyan oldu korona virüsü.

Baş edemez insanın sağlamı dirisi,
Ümit ederiz ki, aşısını bulur birisi,
Kimini komalık, kimini öldürerek,
İnsanlığı hedef bildi korona virüsü.

Ayırmaz, Müslüman, İsevi, Mecusi,
Belki de bu salgın bin yılın en fecisi,
İnsanlığı kedere ve gama daldırarak,
Bütün hayatları böldü korona virüsü.

Felakete evrildi dünyanın döngüsü,
Düştü zengin ülkelerin bile süngüsü,
Bütün dünyada sınırları kaldırarak,
Ücralara kadar doldu korona virüsü.

Bil ki kaderin ürküten bir örgüsü,
Belki azgınlığın bir bedeli, vergisi,
Herkese bundan ibret aldırarak,
Kalplere korku saldı korona virüsü.

Ne ötesi kaldı girmediği ne berisi,
Sonunu bilmez Yaradan’dan gerisi,
Aciz bir kul olduğumuzu bildirerek,
Dünyayı gözümüzden sildi korona virüsü.