Körmüsün Nesin Şiiri - Yılmaz Tosun

KÖR MÜSÜN NESİN
Bir dağdan al aşağı bırakılan kaya kütlesi gibiyim.yaklaştıkça zirveden yere doğru parçalanıyorum her çarpışımda biyerlere,ufalıyorum,eriyorum,
yavaş yavaş yok oluyorum.
tıpkı senin yüreğindeki gibi büyüyemedim kaya gibi kocamanken ufaldım ufaldım şimdi ise göz bebeklerindende daha küçüldüm,sen kör müsün be kızım,
kör müsün ki göremiyorsun senin için bittiğimi,yok olduğumu anlamayacak kadar kör müsün be kızım kör müsün.
koskoca bir bahçedeyim ucu bucağı belirsiz bir bağdayım.heryanımı yediverenler donatmış,çevrelemiş asma güller dikenlerini bir bir geçirmişler bedenime,
kan fışkırıyor ellerimden koparırken bana asılan güllerin dikenlerini çıkarırken yüreğimden bir bir içimdeki öfkeme yenik düşüyorum,yeniliyorum be kızım kör müsün yeniliyorum sensizliklere.
artık ne duymak istiyorum sesini ne de tutmak ellerini yüreğine anlatamadığım sevgimi artık dağa taşa yazmak,seni beynimden atmak istiyorum anlatamasamda yüreğime,silmek istiyorum seni içimden,bir bardak suya yol veripte serpmek istiyorum közlenmiş ateşine,yanıyorum be kör müsün nesin yanıyourm
YILMAZ TOSUN