Körkuyu Şiiri - Hüseyin Kotan

Gayesiz anlamsız yolda yürüyordum
Bakmıştım önüme, az kalsın düşüyordum
Çürümüş tahtalar arasında derin bir boşluk
Etrafını otlar sarmış içerisi loşluk

Durdum etrafıma bakındım bir anlık
Sonu olmayan bu kuyunun dibi karanlık
Hiçbir kımıltı yok, çok derin ve sessiz
Hayatın izi kalmamış, çevresi ıssız

Burası derince yalnız bir kuyu
Çekilmiş tükenmiş bitmiş suyu
Ey kuyu dedim sırdaş olur musun
Derdimi anlatsam sessiz durur musun

Büküldü dizlerim oturdum yandaki taşa
İçimdeki dertleri döktüm bu arkadaşa
Önce sessiz dinledi sanırım çok yoruldu
Hıçkırıklarımla oda derde boğuldu

Anlattım uzun uzun, O’nu nasıl sevdiğimi
Bakarak o gözlerine tutardım ellerini
Yağan karda yağmurda dolaşırdık biz bize
Karanlık boş odada otururduk diz dize

Dinledi derdimi kör kuyu oldu sırdaşım
Öyle sessiz sakin ki, canım arkadaşım
Yerini iyi biliyorum, yine sana geleceğim
Yeter diyinceye dek derdimi söyleyeceğim