Korkuyorum Ben Şiiri - Güven Tekin

Güneş, benim için doğdu,yıllar sonra.
Bir yıldır hasret kaldığım, kızım ve oğlum.
Sonunda, kısada olsa gördüm.
İçimde hem mutluluk, hem hüzü kaplıydı, güneş benim için doğmuştu!.

Dağlarda papatyalar, benim için açmıştı.
Kışın ortasında güller, benim için, tomurcuklar atmıştı.
Bir anda gönlüme, bahar gelmişti.
Evlatlarım, tekrar bana hayat vermişti.

Kısada olsa, mutluluk sarmıştı bedenimi, ruhumu.
Dokunsa birisi bana, durmadan ağlaya bilirim.
İçimdeki cevapsız sorular, ruhumu tırlamalıyordu, bir yandan.
Kısa mutluluk olsada, bir yanımda hüzün kaplıydı.

Gerçekten bu yaşananlar,baharmıydı?
Yoksa, son baharın habercisi mi? bilmiyorum.
Bildiğim tek şey, iyi şeyler olurken.
Bir yandanda, hayatımın sonuna yaklaşıyordum.

Kafamdaki soruları,bastıramıyorum.
Dağların zirvesine çıkıp,avazım cıktığı kadar, haykırmak istiyordum.
Çıkmazda olan ruhum, belki bu şekilde rahatlardı.
Ya yaşam, yada ölüm saracaktı bedenimi.

Korkuyordum!, artık ya hayata tutunamazsam?
Ya doğan güneş, son güneşimse? korkuyordum.
Hayat denilen şu dünyada, gün yüzü göremeden.
Sonsuz yolculuğa, çıkmaktan korkuyorum.
Yaşamaktan veya yaşayamamaktan, çok ama çok korkuyorum.