Oturmuşum yolun ortasında karanlıkta bekliyorum.
Birinin önüme doğru ışık tutmasını istiyorum.
Artık kendi başıma kalanına devam edemiyorum.
Çünkü ben hem yalnızlıktan hem (de) karanlıktan korkuyorum...
Bilmiyorum belki garip geliyor duyguları hissedemiyorum.
Yaşantı olgusundan ne zevk ne hüzün tadabiliyorum.
Bana komplo kurulmuş kısır döngüden çıkamıyorum.
Sadece yolumu değil kendimi kaybettim arasam da bulamıyorum..
Kayıt Tarihi : 17.9.2023 04:15:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
21 Şubat 2023
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!