Korkuyorum Şiiri - Rafet Maden

Diyorsunki, neden bu kadar karamsarsın?
Her an bıkacaksın diye korkuyorum.
Olurya benden nefret eder, bıkarsın,
Ellere yar olursun diye korkuyorum.

Korkuyorum seni kaybetmekten,
Bıktım veda ederken geriye dönmekten,
Teselli ver diye hergün inlemekten,
Hoşçakal sözüyle uyanmaktan korkuyorum.

Ölümle ilgili şiir yazıyorum diye,
Soruyorsun sevdiğim bilmiyorum niye?
Ayrılık ölümün diğer ismidir diye,
Söylediğimi unuttun diye korkuyorum.

Unutma sevdiğim bana verdiğin sözleri,
Şu an seni kaybetme düşüncemi,
Ayrılığı düşünmemek hiç eldemi,
İçime sinmiş bir kere korkuyorum.

Bazen aynaya bakıp delice ağlarım,
Nereme aşık olduğunu kendime sorarım,
Hem çilekeşim, hem karamsarım,
Bıktırırım diye çok korkuyorum.

Bir gün olurda benden nefret edersen,
''Seninle evlendiğime pişmanım'' dersen,
Geleceğimi karanlığa çevirirsen,
O günlerin geleceğinden korkuyorum.

Sen bana bakma bugün ağlarım,
Yarın yaralarıma merhem sararım,
Meyhanelerde içerekde yaşarım,
Ya sen ne olursun, korkuyorum.

Sen herşeyin iyisine layıksın diyerek,
Gece-Gündüz Tanrıya dua ederek,
Amacım sana güzel günler göstermek,
Gösteremem diyerek korkuyorum.

Gözlerindeki sönmüş o bakışı gördükçe,
İdeallerim o bakışla birlikte söndükçe,
Senden bir teselli bekledikçe,
Bulamamaktan çok korkuyorum.

Korkularımdan bazısı bu aklıma gelen,
Bu kadar değilya Allah'dır halimi bilen,
İşte bu halde RAFET MADEN,
Beni tanıyamadığından korkuyorum.

(KARABÜK-safranbolu)
(10.07.1998)