Korkunun Tanığıdır Gece / 2

II.- Rüya

- Ya simurg gerçek değil, ya Kaf Dağı çok uzak…-

korkunun tanığıdır gece
dağ başlarında uyur.
ne rüzgârla konuşur
ne selam verir güne.
öyle bir yerdedir ki,
uluyan çakalların
seslerine karışır
mavzer uğultuları.

ne ses duyulur başka
ne de göz gözü görür.

kırılırken dalları uçurum güllerinin
kırılır umutları
sahipsiz sessizliğin.
kimliksiz kalır sabah
kimliksiz kalır sema.
yıldızlar usul usul
söndürürken geceyi
uykusuz bir sabahın
kuşanmış kalesinde
düşlerini sis bürür.

korkunun tanığıdır gece
zifir gördükçe büyür.
en olmaz saatlere
sığdırıp karanlığı
kırar tüm aynaları,
görmez; kendini bile.
elleriyle afişler
“aranıyor” hükmünü
ve ne kadar suç varsa
yüklenip üzerine;

ya intiharı vurur
ya kendini öldürür.

bir çocuk çığlığıyla uzanır bazen güne.
bazen aşk kadar uzak
bazen çöl kadar kurak
bazen gün kadar yasak
bir hülyaya vurulur.
tanıktır en olmaza
uyurken tüm kâinat.
tanıktır karanlığa
ve ne kadar mum varsa
- sabahı aydınlatan -
birer birer söndürür.

korkunun tanığıdır gece.

…ve kaçar tanıklıktan…

28.02.2008

Beylikdüzü