Korkuluk Şiiri - Adnan Durmaz

Kemirmiş ruhunu bir kurt gibi
Yüzyıllardır bu anlamsız suskunluk
Sen bozkırlar ortasında kalmış zavallı korkuluk
Deryalar toplansa
Bir daha yeşermeyecek odunlardan habersiz
beklersin
Çoktan karışmış toprağa
Seni çakan adamın lanetli parmakları
Başında kuş pisliklerinden aslını yitirmiş şapkan
Şükredersin bu uğursuz yalnızlığına
Bilmezsin
Artık ne çekinen var senden
Ne korkan
ne sakınan
Korku bile utanır bu ahmak duruşundan
Suskunluğun gecesisin
şarkısız
yıldızsız
aysız
Kuşların eğlencesisin
onursuz
hayasız
arsız
Rüzgârlar küfreder sana değince
Tükenmişsin sen
coşkusuz ve hülyasız...

Ceketini giydiğin delikanlıyı
Vurdular bir kavgada
Ödünç aldı akarsular-bulutlar
dudağında yarım kalan şarkıyı
Şapkan ölmüş bir ağadan kaldı marabasına
Sonra on baş değiştirdi babadan oğula...

Zulümlere tapındın sen korkuluk
Ölüm aşın oldu- kıran ekmeğin
Umurunda bile olmadı
dışında çekilen acılar
Dalına konan kuşları
pusuya düşürür oldu avcılar
Ve hep talanı yazdı tarih
güzelim ay çiçeği tarlasında
Senin yüzünden..
Senin yüzünden bu yağma saltanatı
Bu kement
bu duvar
bu kan
bu yara
Sen kul olup yaşadıkça bu zincirli korkulara
Bir lânet de benden sana
Bütün korkuluklara...

Adnan Durmaz

yarın yeniden,gerçek sanat yay,ist