Korkuluk Şiiri - Şuayip Odabaşı

Bir korkuluk gibiyim, ortasında Dünyanın.
Canlı mı cansız mıyım, vallahi bilmiyorum.
Ne kelebek ne bir kuş, tek canlı benim sanki!
Titreyen yaprak gibi, öylece bekliyorum.
*
Bir insan sahtesiyim, ottan çöpten samandan.
Kargalar bile korkmaz, konarlar kollarıma.
Korkuluğum dedim ya, korkulardan korkuluk.
Yüzüme bakanım yok, yok bakan yollarıma.
*
Bütün insanlar aynı, ben gibiler korkuluk.
Sustukça susuyorlar, her birisi bir korkak.
Suyun başında Nemrut, kelle paça sayıyor.
(Orta)nın (doğu)sunda, yok kimse suça ortak.
*
Korkuluk insanların, korkulu liderleri.
Dinle imanla süslü, kulluk satışındalar.
Kör korkulu kulluklar, kayıp hayatlarıyla,
Ecelsiz ölümlere, mezar satışındalar.
*
Korkuluk gibiyim ben, ortasında hayatın.
Canlı diri olmaktan, vallahi utanıyorum.
Korkuluk hep yerinde, kaçan benim sürekli,
Yazık insanlığımı, üstümde tutamıyorum.
*
Bekliyorum ben insan, öylece bekliyorum.
Zamansız ölümlere, adaylar seçiyorum.
Korkuluk rollerimle, susuyorum sadece.
Bin yıldır on bin kere, insanlığı eziyorum.
*
Çanak yalayanların, en iyi korkuluğu,
Şu insancıklar var ya insan olamıyorlar.
Ben korkuluğa bakıp, kurşuna tutuyorlar.
Gerçek korkuluklar kim, kimdir bulamıyorlar.

Şuayipodabaşı…
20.07.2017/Kepez/Ç.Kale