Hep sürgünde zavallı yüreğim. Ne zaman bir sabah düşüne uyansam, kararıyor birden bire gündüzüm. Baharlarım yaprak döküyor. Mevsim mevsim soluyorum baharda.
Sana bu satırları yazarken o kadar uzakta değilsin biliyorum. En sıcak yerindesin yüreğimin. Çığlık diyorum sesine, gözlerine mavi. Pranga oluyor boynumda saçların.
Yine bütün hüznünle girdin geceme. Hayat kudurtan bir yalnızlık oluyor düşlerimde. Geçip giden mevsimlerin yüreğime bıraktığı gam, keder isimsiz bir korku oluyor beynimde. Yaşı geçiyor umutlarımın artık. Böğrüme saplanan kör bir hançerdir hasretin.
Şimdi bir sen kaldın yüreğimde çürümeyen. Düşleri kurşunlamış bir gezginim sevdanla dolanan. Kimi mecnun diyor adıma, kimi avare. Bir yol bulamadım tükenen günlerime. Mor ötesi sevdalarda yolumu yitirmişim. Umarsızca gelip geçiyor hayat. Sensizliğin depreminde sarsılıyor yüreğim. Yokluğunda yaralarını besleyen bir yaralıyım artık.
Yine yanılmazım bu gece sevdana dair. Ey yar gel al götür senden kalan ne varsa. Bir hasretinin prangası kalsın paslı boynumda. Bir yanımda sönük yıldızlar, bir yanımda gözü yaşlı gece ve tam ortasında darmadağın kalsın yüreğim.
..
Şu ellerini tutup, uzatman yok mu?
Bel bağladığım, maviye.
Nankör sabahlardan yana, bu korkum.
Bu korku büyük denizde, küçük balığın korkusu.
Bu korku yüreğime vurulmuş çelik bıçak.
..
KENDİ KANLARINDA BOĞULACAKLAR
Mevziler karanlık mevziler korku dolu,
Yarayan yüreklerin aslanı askerim,
Kutsal anadolu,hak yolu,peygamber yolu,
Nasırlanmış yürekleri,uyandıracak askerim.
..
Öyle sevmiştin ki sen beni
Elleri hayran bıraktıran
Dostu düşmanı birbirine düşüren
Şimdi yaşlı ve yorgun bir korku
Alıp başını gitmeden kapan dizlerime
..
Beni bir gün güldürüp
Bir gün ağlatıyorsun
Allah aşkına söyle
Sen ne yapıyorsun
Bu aşk yürür mü böyle
Maksadın beni çıldırtmaksa söyle
..
Ay gözlerinde parıldıyor,yakamoz güzelliginde,
Ama görmüyor kimse bu parıltıyı,
Oysa oysa sen gülünce daglar bile sarsılıyor,
Korku korku hiç geliyor sevdalılara,
Yalancılar garipçe savruluyor,
Töreleri bile yıkabiliyorsun yeri geldiginde,
Savaşmalımıyım acaba bu çapanogluyla,
..
Kuru bir yaprak misali savruluyoruz
Sessiz çığlıklarla ordan oraya
Ölüm kokusuyla dolu acımız
Uzun soluklu bir korku
Aklımızda kalan…
Acı bir yalan misali dağılıyoruz
..
Çimlerin kuru olduğu, kuşların cıvıldadığı bir gün, o tepeden bakıver bir Marmaraya, bir kara fotoğraf çek hafızana kaydet.
Sonra in kıyısına, git en kenarına şehir hatları vapurlarını dolduran insanlara bakarak bir kara da orada çek.
Git Beyoğlunun arka sokaklarına, top oynayan çocukların pencerelerdeki yeni acılara gebe analarının suratlarına bak, bir kara da orada çek.
Son bir kareyi de yüksek kaldırımdaki kerhanede kiralık kadın müşterilerinin, çaresizliğe dürüm edilmiş ürkek vahşetlerinden izler taşıyan bakışlarına ayır.
..
Bazen ölümden korkarım,
Kesileceğini hissedip,
Canı içine sinen
Kurbanlık koyun gibi…
Ondaki o korku hissi,
Bende günahlarımın korkusu idi…
..
Üniversite öğrencisi iki genç vardı.Aynı lisede okumuşlardı.Şimdi ise farklı üniversitelerde okuyorlardı.Lisede dört sene boyunca aynı sınıftaydılar.Birbirlerine o kadar yakındılar ki birbirlerine kardeşim diye hitap ediyorlardı.Ama erkek olan aslında kız olanı çok farklı bir duygu ile seviyordu.Her kardeşim diye hitap ettiğinde içi kan ağlıyor,daha doğrusu cesaretsizliğinden dolayı kendisini suçluyordu.Aralarının kötü olmasını da hiç mi hiç istemiyordu.O yüzden yüreğindeki duyguları söyleyemiyor,açığa çıkaramıyordu.Bakışlarından,davranışlarından anlaşılmasın diye bir gün aynı sınıfta oldukları başka bir kıza numaradan ben sana seni sevdiğimi söyleyeceğim sende bazı arkadaşlarına söyleyeceksin diye söyleyiverdi.Tabi bu olay sınıfta hemen yankılandı.
Evet fırsat eline geçmişti.Kız olanla dertleşmeye ve uydurduğu hikayeyi anlatmaya başladı.Aslında onu çok seviyorum derken bu sözü karşısındakine söylüyordu.Ona anlatırken döktüğü her gözyaşı aslında o kıza dökülüyordu.Her bir damla gözyaşı da kalbinde bir daha kapanmayacak yaralar açıyordu.Tabi kızda hiçbir şeyden haberi olmadan onun duygularına ortak oluyor o da ağlıyordu.
Günler birbirini kovaladı ama erkeğin kalbinde o sevda hiçbir zaman bitmedi.Artık üniversiteli olmuşlardı.Ve yine mesajlarda,konuşmalarda kardeşim kelimesi erkek olanı yakıp kavuruyordu.Ama elden ne gelebilirdi ki…
Kız olan da erkeği o kadar çok seviyordu ki çok çalışıp yatay geçişle erkek olanın yanına gitmek istiyordu.Zaten erkeğinde hayatta en çok istediği buydu.Zaman ilerledikten sonra belki ona tüm gerçekleri söyleyebilirim diye düşünüyordu.Ve bir gün erkeğe müjde dolu bir mesaj geldi.Mesajda ‘Canım kardeşim benim yatay geçiş oldu.Çok sevinçliyim.Yanına geliyorum artık.’ diyordu.Erkek olan o kadar sevinçliydi ki dünyalar onun olmuştu.Buluşma gerçekleşti.Artık aynı üniversiteye gidiyorlardı.Her gün buluşuyorlardı.Ama erkeğin içinde hep o korku,ümitle karışık bir korku…
Hayattan ümidini kesmiş,ne olursa olsun diyerek ucunda ölüm bile olsa yüreğindeki hisleri söyleme aşkıyla yanıp tutuşan,kendinde o cesareti bulabilen,yaşamı boyunca karanlıktan korkup hiç sabah olmayacakmış gibi yatakta gözleri açık bekleyen bu genç içinde bulunduğu karanlık gecenin ardından güzel bir sabahın gelebilecek olmasını hayal ediyordu.Ve yine bir yerde buluştular.Parkta geziniyorlardı.Ama erkeğin garip sessizliği kızı huzursuzlandırmaya yetmişti.Kız her ‘Ne oldu kardeşim benden bir şey mi saklıyorsun,hadi söyle’ dediğinde o kardeşim kelimesi erkeğin yüreğinin derinliklerine saplanmış bir hançer oluveriyordu.Birden erkek tüm cesaretini toplayarak sana bir şey söylemek istiyorum dedi.Bu öyle bir ses tonuydu ki sanki idamlık bir genç ölmeden önceki son sözlerini söyleyecekti.Kız tüm hayreti ve erkeğin davranışlarından dolayı kendisinde oluşan korkusu ile söyle tabi dedi.O an erkek olan kız olanın yüzüne tüm çaresizliği ve cesareti ile bakıyordu.Birkaç dakika öylece beklediler.Kız olanın ‘Hadi ama seni bekliyorum,hadi söyle’ sözleri erkeğin yeniden uyanmasına yetti.Ve aralarında şu konuşmalar geçti…
ERKEK:Sana 4 seneden beri sakladığım içimi kemiren bir şey söylemek istiyorum.
KIZ:Tabi ki söyle ya çok merak ettim hadi hızlı biraz.
..
Seyyah
Ödenmemiş hesaplardadır bütün korku
Beni bu korkularda duy
Ölmedim niçin ölmedim karanlık sularda boğulmadan
Karanlık sularda kaybolma cinnetini
Yaşadınsa buyur
..
Bir gemi demir aldı, İstanbul limanından,
Yolcusu, inançlı, imanlı bir komutan.
Boğuşup Karadeniz’in hırçın dalgalarıyla,
Rüzgâr gibi vardı, Samsun açıklarına.
Karaya ayak bastığı an, yeşerdi bütün umutlar,
Korku sardı düşmanı, korku sardı, bir anda,
..
Gün döndü gene devran döndü
Kan kokusu
Yanık et kokusu var havada
Hava!
Puslumu puslu
Çakal çağırır gibi sisli
Gece karanlığını kar yarıyor
..
Her gurbetin ardı sıla, derman her derdin ardı
Hak gelince heybet ile, batılı korku sardı
Tevhid zinciri zâlimin iplerini kopardı
Çürük halat yük taşımaz, kırılsa da aldırma
Gülersin Gülersin, Güller açar bağlarına
Büyürsün Büyürsün, Bülbül uçar dağlarına
..
İhtimal deme bana, sebeb-i hayatımsın
İtibar ettim sana, canan değil canımsın.
Fikrinle bakar gözüm, tek adın var dilimde
Sen damarda kan değil, sen atardamarımsın.
Ömrümün ziyanıdır, aşkından evvel günüm
Seninle bir gün yeter, bedel olsa da ölüm.
..
Şehidim Çanakkale'de, tarihin coşkun seline kapılmış, bak! Kefensiz yatıyor,
Göğsünde kurşun yarası, yalın ayak, aç; yine son nefesinde düşmana çatıyor,
Yurdumun üstünde dalgalanan bayrağıma, kanları ile nice coşku katıyor,
Hain düşman duymuş içinde, yalın korku! Bak o korku ile nasıl yurttan kaçıyor,
Cennet Vatan toprağına; kan ile can verdiniz,
..
Kokumla yaşıyorum, dağ, orman kokuyorum ben
Çalı kokuyorum, ıssız bozkırlar kokuyorum, tren kokuyorum
Patikalarda böğürtlenler korku içinde çekilirler derin yarlardan
Yılgın seviler kokuyorum, böğürtlen kokuyorum
Yaşadım bir su gibi, eriyecek
Köpek havlamaları gibi
..
...
Benim yazıma yanıt geleceğini hiç beklemiyordum...
Ölüm diye bir şey yok bu ummanda;
umutsuzluk da yok;
hüzün de kaygı da...
Bu umman sonsuz aşk ve sevgi dolu; iyiliğin, cömertliğin ummanı bu...
..
Merhaba
...
Beni özel görmuş olmanız bana güç verdi... bundan böyle şiirlerimin çok daha özel olacağı inancındayım. (bu umman sonsuz ask ve sevgi dolu...) SEVGİ VE SAYGILARIMLA
Sadece soyleyebileceğim...HAKLISINIZ...BİNLERCE DEFA HAKLISINIZ...
..
Tarifsiz
Bu hain, girişken ve azılı tabir;
bir ürkek vazgeçiş ki, tutunuvermiş sözlerime.
Deniz deniz olsa kum taneliğimdedir kabahat..
Bıraksam sözlerimi dünya üstüme gelir.
..
Kaosun krallığı yüzyılları sarsan büyük savaşlar
Korku ve gözyaşı zafer ve kan
Mekanın tarihin hazin yıkılışı durmadan üstüste binişi
Geçmişten günümüze akan nehrin etten ve kandan köprüsü artık dur yeter!
..
Mübarek Recep ayını bitirdik, Şaban ayının da sonları yaklaşıyor, üç ayların sultanı Ramazan Ayına çok az kaldı. Daha ilk günden uhrevi bir hava yerleşiyor tüm memlekete ve İslam Alemine ya da en azından ben öyle gözlemliyorum, başkasına nasıl gelir bilemem... Şimdi beylik laflar ile size orucunuzu tutun, namazını kılın, zekatınızı verin diye nasihat etmeyeceğim, bunların bilincinde olan insanlar zaten yapıyor, yapmayanlarda umulur ki Allah'ın hidayet etmesi ile bir şekilde ibadetlerin bir ucundan tutarlar. ''Rahmetim gazabımı kat kat geçmiştir.'' diyen bir yüce yaratıcının Cenabı Allah'ın huzurundayız hepimiz...
Ne büyük mutluluk bizler için hem Müslüman hem de Türk olarak doğmuşuz. Bizlerden başka başka ülkelerde de sayısız Müslüman da Ramazanı karşılamaya hazırlanıyor. Savaşlar içinde olan, fakirlik ve açlık ile boğuşan bir dolu İslam Ülkesi var. Bizler burada rahat yataklarımızda uyurken, yatıp kalkarken o dindaşlarımız ağır bir imtihandan geçiyorlar, tabi aynı zamanda bizler de onlar ilgilenip ilgilenmemek konusunda imtihandan geçiyoruz. Allah yardım etsin bizlere de onlara da... Onlar sabırla, biz de yaptığımız ve yapacağımız iyilikler ile bu sınavları alnımızın akıyla verelim...
..
Yarın beni terkediyorsun. sensizliğin arifesini on yıl kadar uzun ve mübarek bir bayramın son günü gibimi yaşamam gerekiyor şimdi? dakika sayısı sürekli artan durağan bir saat ya da mapushaneye ayarlı bir zaman dilimi modunda yarın başlayacak acıya bugünden yoğunlaşarakmı hazırlanmalıyım? inatçı ve güçlü kudurgan her iki eşit zıt duygunun, kudurgan bir gayretle birbirini örseleyerek kendi biçimini almaya almaya zorladığı durumda, hassas ruhumu düşen görev nedir aynur? can kaynağından berrak bir durulukla fışkırarak, az önce ile biraz sonra algısı arasında akıp giden yaşam çayının en bulanık yerine doğru sürükleniyorum. kendi satır aralarımda kendime tanıdığım o elzem hak tanınmıyor bana, küçücük bir bekleme süresi vermiyor insana hayat. Gönlümde taze filiz sırasını bekleyen duygu tohumu çekirdekleri, seni hiç bilmeden bu ayrılık bataklığına sürüklenip çürüyecekler mi? Öyle ise sen, yüreğimin derinliklerinden kutlu duygunu yüklenmiş kabene gelen o zengin sürre alayı kervanlarının kaderini hiç hiç bilmeyecekmisin ? Bizden ortak yarınımızı alarak bildiğim sensizliği bana bırakıp hiç bilmediğim bensizliğe taşınırken, aşkının sözleşmeli işçisi yıllardır tam mesai çalışan duygularıma, ilişkimizin tek taraflı fes edilip artık işleyişinden kovulduklarını kim açıklayacak? Gözlerinin gönlüme çağırışı yaptığı o ilk seraba elverişli balkonu olan yaşanmışlıklarla örülü yaşanmaz anılar evi tazminatına hak kazandığımı kim açıklayacak ? Bana dönmeyeceğini bilerek yaşamaktansa ölmek dahamı dahamı iyidir aynur? Ya da sırf o balkon için yokluğunu solumaya değermiydi yoksa ? Hislerimin doğurduğu öz duyguları biyolojik olarak hissediyorum, lakin onları büyüterek bu boya sen getirmedin mi? şimdim sana bylesine muhtaçken beni bırakıp yarına mı gidiyorsun aynur? son yemeğim dünkü busen, yastığından aldiğim saçın elime verilmiş haşlanmış yumurta, ve sen giden ikinci annemmi olacaksın ? gçnlüm de o çocukl aynı kaderimi paylaşacak aynur ? ama sen o kadar acımasız sayılmazsın annem terkettiğinde ben küçüktüm daha, oysa sana dair duygularım kocaman oldular kendi başının çaresine bakabilirler öyle değilmi. Keşke bu o kadar kolay olsa aynur, hayat tabağında seni benzersiz bir nimet olarak tek güzel şey olarak önüme sunan yaşamın, her zerresini arsız ve aç bir his gurmesi iştahıyla öğüterek yarın sevgi açlığından ölecekmiş gibi yaşadım ben. Duygusal obezliğe şimdi ani bir sensizlik diyeti hisssel ölüm orucundan başka şey değil, olması imkansız olan ne olsa da gitmesen aynur. Güzel yazının bembeyaz kağıda, organik gülün kendi kokusuna, her tavrın sana, kuranın muhammede inancın allaha yakışması gibi yakışıktık birbirimize. Her güzel şeyi sana borçluyum bütün mutlulukların ilhamı sensin aynur. Yoksa ben ne bilirdim sevdiğinin bi çift eli sayesinde dünyayı avuçlarında tutabildiğini. Ne bilirdim görmek istediğin herşey bir insan gözü içine sığabiliyormuş. Nerden bilirdim bir insan balonunun gerçek bir sevgi ile üflendiğinde tüm evreni kaplayıp her bir yanını boşluk bırakmaksızın kaplayabileceğini. Eğer bizzat bana yaşatmamış olsan hangi söz hangi yazı bildirecekti banabu kutlu nefesin benim gönül ciğerimin içinde bulunabileceğini. Beni affetmeyeceğinin ürkiticü ihtimali düşüveriyor ağır bir şekilde üzerime, korkunçtan yüksek dehşetten alçak ara bir duyguyu sınıfsız bir ürperti ile karşılıyorum. Bunun tezahürü öyle şeyki aynur, bütün refleks mekanizmalarımı felç ediyor gardımla birlikte kalemim elim ayağımda düşü düşüveriyor sanki. Ama ne zamanki belki de gitmeyeceğinin ihtimali kalabalık olumsuzluklar içinden minicik başını uzatıyor, düşmüş gardımla birlikte parmaklarım da kendi yerlerinde canlanıyor o zaman. Öyle haylaz oluyorlarki sorma, hani tutki tutasın aynur. Yazıya dökülemeyen söylem, ve söylemi mümkün olamayan yazı ile dolu bir gönül arşivim var ya benim? İşte sanki oradan birşey bir, bir, işte birşeyi tasvir edecekmiş gibi oluyorki bu başarısız başarı bile edebiyatın ilahı gibi hissettiriyor insanı. Söylenmeye muhtaç o kadar kelime var ki dilimin hemen altında, kalemimden ırmaklar klavyeden ehirler akıtsam yinde yetersiz kalır satırlar. Dev gibi bir aşkı aynı büyüklükte coşkuyla ifadeye girişip sayfalarca çaba sonunda minicik söylemler üretmek, en büyük insan beceriksizliği bu olmalı aynur. Eğer ben, Sen demişsem, mümkün olan en üst düzeyde neyi tam kimi hangi duyguyu anlatıp vurgulamışım hangi boyutta bir önemi vurgulamışım içimde sana dair ne var bunu eksiğinden arındırıp ifade etmenin imkanı yok aynur. İnsan için dünyayı anlamak onu insansala indirgeyip küçük damgasını basmakmış, bizim evrenimizle karıncaların evreni bir değilmiş ya hani aynur ? o sebep gönül anlayışı ile sözün anlatımı daha baştan kusurlu kalıyor. Ne yazarsam yazayım duygu ve hislerimdeki mükemmeliyetin insan eli ile bir biçime sığdırılmak zorunda kalınılıyor. Oysa bu durum dünyayı fındık kabuğuna sığdırma beyhudeliğinden başka şey degil. Aşkın gönlümüzde oluşturduğu tezahürleri aşık olduğuna ulaştırabilmek karınca sırtına tonlarca amacı yükleyerek fizana tşımasını ummaya benziyor. Analamının güneşi anlatımın bulutları ile kapatılıyor aynur. Ama sende biliyorsunki senin her halinin kökleri benim varlığımın en derirnindeki toprağa geçmiştir. Bendeki herşeyin kendi öz vatanındadır özdür, ve böylesi iç içe işleyiş aşk kelimesi ile bile kimlik kazanmıyor aynur. Varlığımda hiçlik gibi görünen bir yere hızla yaklaştığım şu noktada dahi, yeni hissel imgelerini ve duygusal karakterlerini oluşturmaya devam edip bunları kara sevda beyaz aşk pembe sevgi biçimine dönüştürmeye devam eden ahmak bir gönüle sahibim aynur. Sana muhtaçlık süremi kısaltması için kime yalvarmalıyım. Ne kadar yazsam tüm satırlar en başa dönecek biliyorum, doldurduğum tüm ard satırlar daha önümdeki boş alan gibi hiç yazılmamış gibi duruyor. Anlatarak bağırp çağırarak can yakarak ulaşmak istenilen amaca susarak daha hızlı ulaşabilir belki de insan. Fakat acı cekmek çırpınma refleksi oluşturuyor insanda, insanın ayrılığa ve onun ayrılık acısına geliştirdiği korku türü ölüme oranla çok daha ürkütücü boyutta ortaya çıkıyor. Çünkü ölüm mutlak olan son, zihnimiz onu en arka odalarında kapalı tutsa da bir şekilde kabullenmiş olmalı kaygı olsada korku duymuyoruz bundan. Lakin ayrılık bizim için netice beklentili bir durum değil ve buna hazır duygusal ruhsal varlıksal anlamda kabülü zor. Belki ondandır şimdi en çaresiz insan zavallılığına düşmemiz. Doğanın fiziki imkanları sayesinde ete kemiğe bulanmışız yaşıyor canlıyız muhakkak, lakin yaşamın yaşamanın bütün hazzına güzelliklerine ancak senden ulaşabiliyor mutluluğa ancak üzerinden bağlanabiliyorum ben. Şimdi duygularından umut kesilip hislerimin gönlün tarafından fişi kesildikten sonra, ilahi kudret ünitesinde yaşatılarak nefes alıp verişim sağlanmış ne hazzı var aynur ? İşte bu yüzden seni benden ayırman mümkün değil, benim benden büyük parçamı sökebilirsin ancak. Ve byle bir koparılış elle tutulur şekilde yüreğimi fiziki şekilde avuçlayıp yerinden sökülüşü kadar canlı ve kanlı olmayacaktır elbet. Dayanabileceğim değil tamam bunu düşünmüyorsun, ama dayanabileceğin ölçü de acı çektir. Ben kendim istesem kendi tırnağımı söktürebilirmisin yanında bana ? hayır değilmi aynur çünkü kıyamazssın. O halde sırf kan göremeyeceksin diye parçalara bölmesenmi beni aynur ? Sayısız kusur sahibi insan olarak kusursuz bir aşığım ben, şu halde bile uzağından yaydığın duygupatik dalgaların kalbime vuruşunu tüm varlığımda hissedebiliyorum. Bu coşkunun sihiri altında dünyamı şu halde bile habersiz büyütüyor varlığını her kademede merkezileştiriyorsun aynur. Tüm bu hallerime rağmen her biri ayrı tezahürünü taşıyarak gönlümde uçuşan kelebeklerin ürkütüyorlar seni artık benden. Zira ben kalbinde sana doğduğum ilk günki gibi çırılçıplak bir aşık olarak utanmadan dimdik duramıyorum duygun karşısında artık. Senden bağımsız senden habersiz utanıyorum onlardan, ve bütün senli benli hislerime sarınıp sarmalanmak bile ayıbımı kapatmıyor. Zihnimdeki fikrin, ruhumdaki hayalin, gönlümdeki saflığından utanıyorum. Yaptığım herşeye hatadır denilemez, elimde olmayan sebepleri de duygu durumumla senkroniZe edip kendime mazeret programı çıkaracak değilim. zira hiçbir mazeret neticeyi etkilemez. Fakat senin bendeki ağırlığın dünyayı tartar, evet seni üzdüm aynur, aşk insana istemediği şeyler de yaptırabiliyor. Bilincini yitiriyor insan bazen, kendinden daha güçlü işleyen bir girdapa kaptırıyorsun kendini. Ahlaksızlıktan insanı ayıran mesafeyi bile koruyamıyorsun. aşkın gözü gerçekten kör, hem iyiye hem kötüye bilmeden gidiyorsun. Herşey için çok üzgünüm çok pişmanım, devletlerin soğuk yasaları duygudan yoksun kurşun gibi ağır maddelerden oluşmasına rağmen etkin pişmanlık hükmüne yer verip etkikisiz bir iyi hal uyguluyor cezadan. Sen sırf duygudan oluşan etten kemikten insan, gönlümün büyük haimi olarak bana bu hakkı tanımazmısın aynur ? Gönlünde kendince bir mantığı var ama aksak işliyor, doğruları biliyordum hep bildi ama uygulamada yanlışlarımla hareket ettim. beni mistik aşkın dergahına sokmuş yaşayan bir evliya varken ben şeytana uydum belki cehennemi hak ediyoum ama sensizliği değil aynur. Gidiş saatinin üzerime doğru yaklaşımının korusuna karşı son kalan cesaretimle sözlerimi kalışının önüne yetiştiremem biliyorum. Tüm yazdıklarımı silmekle en küçük satıra tutunabilmek arasındaki endişeli mektubumu bitirirken, yaşam da ölümün zıddı ama hiç onayımızı almadan bizi köpri yaparak birleşiyor biz neden ayrılıuoruz aynur. Dünyanın en büyük batığından yazıyorum sana bu sözleri,içimde yaşamın yaşamanın en büyük keşfi sen. Elbetteki hiçim aynur, hiçim de bunu en çokta kendimi seninle kıyasladığımda anlıyorum. Sana baktığım ana kadar gözlerim hiç işe yaramamamıştı sanki,sevgin benim olana kadar değerli hiçbir şeyin sahibi olmadım. Bir beşinci mevsimiz biz, baharın tomurcuğunu, yazın sıcağını ve kış soğuğunu aynı anda barındıran. Her günde yirmi beşinci saatimiz, altmış birinci dakikamız var, hayatın içinde fazladan bir yaşamımız var bizim gitmesenmi aynur... Bilmediğin yönlerim de olduğunun en kötülerini gördün öğrendin, fakat ben yine bildiğin kişiyim. O büyük aşkın sahibi küçük insan benim aynur...
..
Korku-yorum
İnsan, insandan korkar mı?
Ben korkuyorum!
Belki beni yemezler
İşkence de etmezler cismime belki
Ama kırarlar kalbimi
..
Kriz devri kapandı, o günler dünde kaldı
Yeni bir çağ açıldı, küffâra korku saldı…
17/04/’17
..
