Korku ve Emniyet Şiiri - Mehmet Serdar Ateş

Eski yıkık binalar,
Labirent gibi şaşırtmalı sokaklar,
Korku veriyor, gölgeler, yansımalar,
Ürperti ile yol alıyor insanlar.

Sokakta yok hiç aydınlık.
Ortalık zifiri karanlık,
Korkuyla yürüyor biri,
Saat gecenin biri,

İç dünyası karma karışık,
Bu yola girmekle yapmıştı yanlışlık,
Korkuyla düşünüyor,
Kimsenin olması mı, olmaması mı iyi,

Derken gelmeye başlıyor,
Arkasından insan sesleri,
Aklına geliyor,
Hiç uğruna işlenen cinayetler.

Kısa yol uzuyor,
Bitesi yol bitmiyor,
”Erkeksin korkma” diyesi geliyor,
Sesler ise korkusunu tetikliyor.

Arkadan gelen sesler,
Birisi küfrediyor,
Diğeri; “aldım parasını, dürttüm bıçağı” diyor,
Korkmamak elde mi beyler?

İnsanlık cıkmışsa yoldan,
Allah korkusu olmadan,
Bugünün yarını var mı diye sormadan,
Geçiriyorsa gününü durmadan.

Derken aklına geliyor,
Sığınacak kapıyı buluyor,
İnançla, yedi Ayetel Kürsi okuyor,
Altı cihetine bir de içine üflüyor.

Yanından geçiyor,
Korkunç suratlı insanlar,
Şaşkın ve hayretle,
Nereye gitti diye soruyorlar.

Allah’a sığınınca o insan,
Nefesini duyuyorlar,
Kokusunu alıyorlar,
Ancak görmüyorlar, göremiyorlar,

Korkudan emniyete,
Kimsenin olmadığı yerde,
Anınca Allah’ı kulu,
Allah erdiriyor selamete.

02/012/2005 Saat 12.00