Fırtınalar eserken korku şehirlerimde
İşgal altında kalmış sığınacak limanlarım
Avazım çıktığı kadar bağırıyorum duyanım yok
Kendi kendimi gömüyorum ellerimle...
Ruhumun karanlık dehlizlerinde kayboluyorum
Her yanıma koku sinmiş bunalıyorum
Bir kaşık suda boğuyorum şeffaf korkularımı
Tekrar yeniden geliyorum ölümlerimle
Bekleşir görüyorum beyaz kanatlarıyla melekleri
Buz tutuyorum benim uhdemdeki korku şehri
Türküler söylüyorum anlaşılmayan seslerimle
Ta baştan savaşıyorum kendi nefeslerimle
Kaçacağım bu şehirden ancak yolu yok kaçacak
Bir insan bu kadar mı korkuyla sıçrayacak
Bıraktım herşeyi tılsımlı dualarla ancak
Şimdi başbaşayım bendeki dertlerimle
Karanlığın buz tutmuş elleri terlerimi siliyor
Bedenim en büyük acıyla tir tir titriyor
Ey cihan güya kaynaşmıştık hani seninle
Hala dans ediyor enfeksiyon benimle.
Kayıt Tarihi : 21.3.2020 23:17:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!