Korku Öğretti Bana Şiiri - Uğur Musab Şahin

Bir inşaat vardı, çocukken savaşçılık oynardık.
Sabahtan akşama, çocuklarla savaşa yapardık.
O inşaatın bir bekçisi vardı, adı Rahmi amca
Galiba yıllar önce öğretmenmiş, emekli hoca.

Rahmi amca geldi mi, dört bir yana dağılırdık.
Uzaktan da “yakalayamaz” diye bağırırdık
Arkamızdan dolanır, her gün birimizi yakalardı.
Yalancıları döver, doğru konuşanları severdi.

Korku öğretti bana, çocukken biçare yalanı,
Hatırlar gülerim, cam kırmama sebep yılanı.
Bir bahane anlatırdık babama kırdığım camın.
Yine de inanmazdı, eli çok ağırdı babamın.

Bazen “koptu” derdik, o çektikçe kulaklarımızı
Hem ağlar hem gülerdik, ovarken yanağımızı.
Yine de soluğu, evin arka bahçesinde alırdık.
Saklanacak yer yoktu, hep oraya saklanırdık.

Şimdiki çocuklar, bakıyorum ev köpeği olmuş.
Ne çelik çomak, ne körebe yattıkça yorulmuş.
Kimi gitar, kimi ateri başında, ya cep telefonu.
Esiri olmuşlar adını bilmeden, oynadığı oyunu.
2010