Korku Merak Ve Kimse Şiiri - Güngör İrdem

Hiç kimse anlamamıştı yaşanılanları
Bir sabah uyanıp da
Dost bir insanın bir caniye
Keskin bir bıçak haline gelişini
Saatler geceyi vuruyordu
Yıldızlar sabırsız
Ve az sonra değişim başlıyordu
Karanlık ve ucube
Bir sokağın ortasında
Kadim bir bankın üstünde
Geceyi kelimelerin esrarı bastırıyordu
Kelimeler değişime gebe
Keskin bir bıçakla kazınmış
Kömürle karartılmış
“yeter yaşanılanlar”
“yaşama inat ölüm”
Elini sürdü harflere
Eli boyandı
Elinde kan rengi bir karalık
Ayağa kalktı
Anlamıştı
Az sonra kim bilir
Belki de çoktan
Bir ölüm
Köşede bir ıssızlık
Sokağı sarıyordu
Sokak ıssız ve keskin bir kan kokusuna gebeydi
Yürüdü hızlı adımlarla
Sokağın sonu yoktu
Daha dün bu sokak
On adımlık değil miydi
Durdu
Sonsuz bir bakışla süzdü sokağı
İlk defa görmüştü
Binlerce defa geçmesine rağmen
O sokaktan
İlk defa gördü
Derin bir çukurluk
Kuytu bir köşe
İlerledi
Soldaki ağacın dibinden
Eğilerek korkarak baktı
Çukurluğunu köhneliğine
Gizlilik ve gizem kokan sahteliğine
İlerledi
Korku ve merak eski kardeştiler
Babasız bir gecede doğmuşlardı
Onlarla yaklaştı kuytuluğa
Korktu
Merak tuttu kolundan
Sessizce çekti kuytuluğa
Kuytuluğun dibinde bir kız
Yarı baygın yarı uyanık
Bakıyordu
Bıkmıştı yorulmuştu
Kurtulmak diliyordu
İnanmadığı bir tanrıdan
Yaklaştı
Elini uzattı
Elleri kömür karasında
Elleri nasır
Kolları kesik deryası
Uzattı elini
Korkup çekti
Merak uzattırdı elini
Elini eline aldı kız
Sıkıca yakaladı bileğinden
Ve karanlıktan çıkan bir dev gibi
Kuytuluktan uzattı diğer elini
Eline koydu
O anda hissetti
Bankı yırtan bıçağı
Eline sıkıştırdı kız
Ve en sevimli bakışla
En temiz ve namus kokan gözleriyle
Gülümsedi
Sıkıca tutturdu bıçağı
Çekti elini
Belli ki becerememişti
“yaşama inat ölüm”ü
Ve son bir gülümseme ile ileri atıldı
Bıçağın var etmesini beklemeden
Saplanan bir bıçak değil
Sevgiden verilmiş bir çiçekmiş gibi
Sarıldı boynuna
Sevgi ve minnet dolu bir sesle
Fısıldadı
Sesten fırtınalar koptu şehirde
Çığlıklar sardı geceyi
“teşekkür ederim”
Hızla doğruldu yerinden
Kaçtı geceye yaşadıklarına küfrederek
Sabahtı
Kimse anlamamıştı
Dost bir insanın
Bir cani olmasını
Oysa biliyordu
Ezberi bozulmuş bir hatip gibi
Geveliyordu
Anlıyordu artık