Işıklarla dolu bir koridordayım.
Alnım kara, kalbim titremekten taş
Gecelere artık sığınamam.
Karanlıktan karanlık korumaz beni.
Işık, o kadar da korkutmaz beni.
Yuva dediğim yerde tetikteyim.
Söylesin birisi, yuva mıdır ki bu korkunun sardığı yer?
Korku... Korku... Vazgeçme korkusu...
İçeride kendimden vazgeçmekten korkarak yaşıyorum.
"Küçüğüm, canavarlar gerçek değildir."
Bunu söylerken büyükler nasıl unuttu insanları?
Sabahlar güvenli limanımız oldu artık.
Aşağıya bakamıyorum hislerim gerçek olmasın diye.
Çağrıyı verenler belki masum ama
Ya dışarıdaki diğer canavarlar?
Daha birkaç gün önce cesedi çıkarılan komşunun penceresine bakıyorum sadece.
Ağlama sesleriyle uyanıyorum.
Yine soruyorum, "Acaba biri için mi geldiler?"
Sonra alt kattan bir çığlık duyuyorum.
Başımı hep olduğu gibi yastığa gömüyorum.
Işıklar sönüyor, gözlerim kapanıyor.
Tüm korkularım yine gerçek oluyor.
Kayıt Tarihi : 30.5.2024 22:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Başlığın rezilliğini es geçiyorum. Bu şiirin fikri bir yazarlık sitesinin WhatsApp grubunda bir etkinlikten geliyor. Bir resim paylaşılmıştı. Tasvir edecek olursam resimde yıkık dökük bir evin açık penceresinden birisi aşağıda onu çağırıyormuş gibi görünen iki kişiye bakıyor, evin ilk katındaki pencereler tahtalarla örtülmüş ve binayı çevrelemiş ürkütücü bir gölge var. Bu resmin uyandırdığı duyguyla ilgili bir şiir yazmamız istenmişti. Ev insanın güvende olması gereken bir yerdir ancak görseldeki ev oldukça tehlikeli bir görünüme sahipti. "Yuva dediğim yerde tetikteyim." Bir insanın güvenli alanının işgalinden bahsediyorum bu şiirde. Eh, pek iyi değil bence. 14 yaşıma kadar yazdığım yazıları genel olarak beğenmem zaten. Ancak düşüncelerinizi duymayı isterim.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!