Korku, yalnızlık, ölüm...
Birbirine kenetlenmiş üç acımasız gerçek.
Kiminin gölgesinde yaşarız, kiminin kollarında.
Bir ürperti, bir hüzün, bir veda...
Korku...
Sonsuz karanlıkta kaybolan sesimiz,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta