Korku Şiiri - Hasan Biçici

Hangi korkunun tutsaklığıydı,
Bizi böyle çiçeklerin kokusundan,
Mahrum kılan,
Hangi korkulardı içimizi yakan...
Görünmeyen ama hep var olan,
Bir alev gibi ateşi canlı tutan.
Neydi ha!neydi o!
Kimdi?
Canlarımızı canımızdan alan.
Ne yapsam ölsem mi,
Yoksa korkuluk mu olsam,
Dağ başlarında.
Sert dik başlı dağlar neyse de,
İsyan içindeki ovaydı,
Asıl korkutucu olan.
Oysa bir anlayabilseydik birbirimizi
Bir başka doğardı dağlarımıza güneş...
Belki de hırçın akmayacaktı Fırat,
Bir melodiden akacaktı Dicle,
Ya Munzur bin derde deva,
Keskin bakışlı kartalın yuvasını
Kim yıkacaktı...
Ya karıncanın azmi,
En çok oydu beni mutlu kılan.
Oturmuş dağ başlarında,
Hangi rüyanın bekçisiydi eşkiya.
Rüzgar okşarken,
Sarı saçlarını yaprakların.
Kim ürkütmüştü baharı.
Uzun yolun yolcucuyduk yani,
Yine de umuda koşmak güzel,
Yorucu olsa da ...
Güneşin ilk ışıklarında,
Yeniden uyanıyordu sabah.
Neydi o kuşların telaşı,
İşe geç kalmış gündelikçiler gibi,
Sıra bozmalar kuralsızlıklar...
Hep yeniden oynanıyordu oyun.
Bitmez tükenmez tutkularla,
Bir türküydü korkuları bastıran.
Belki de bir inattı,
Kahramanlıkları yaratan...
Ne yapsam nafile,
Bir korku sarmalındaydı zaman...