Korku Şiiri - Ali Remazan

Yitirdiğim yaşantımdan arda kalan acıların birikimiydi
İçimdeki duygular
Gözlerimden haykıran ince bir sitemdi
Kime ve neye olduğunu bilmediğim..

Sayfaların karardığı, kalemlerin kendini tükettiği,
Saygısız bir varoluşun ortasında, çoğalmaktı belki de yalnızlığım.
Her güne yeni kafiyeler ekleyerek yüzümü güneşe döndüm
Sıcaklığı tenimde amansız bir coşku ile türküsünü söyledi.
Sessizliği dinledim sonra
İnce bir uğultu beynimi parçalayacakken uyandım uykumdan
Rüyalarımı süsleyen renkleri hatırlamıyorum şimdi de
Gülüşlerimden arda kalan hüzünlerde hep yalandı
Onlar sadece benim korkularım
Zifiri karanlık içinde kalan
Sakladığım, sakındığım içimden atamadığım
Korkularım...

Beynim uyuşuyor çok sonraları
Bir nokta da geçmişimi arıyor gözlerim
Yorgun ve bitkin..
İnce bir çizgiyi aşmakta zorluk çekiyorum
Yakında olmayı başaramazken
Uzağı düşlüyorum
İmkansızlık deşiyor yüreğimi
Bir susamışlık ile kararıyor gözlerim.
Çoğu defa toprağı özlüyorum.