Seni hayatımdan çıkarmaya karar verdiğim gün,
En çok kendime kıydım aslında.
Senin yokluğuna tahammül etmek için,
Kendi içime diz çöktürdüm.
Bir başkasını seçtim ki,
Sana duyduğum korkuyla yüzleşmeyeyim.
Ama insan kalbinden kaçınca,
Rotasını kaybediyor fark etmeden.
Ben kendi korkuma düştüm;
Senden değil, hissetmekten korkmuştum.
Ve bir gün içip dağıldığımda,
Gerçek geldi yakama yapıştı:
Sen hiç gitmemişsin ki.
İşte o an anladım,
Sen benim kaçtığım şey değil,
Kaçış sebebimmişsin.
Çünkü insan en çok sevdiğinden korkuyor…
Kayıt Tarihi : 24.11.2025 23:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!