Korkmam Yalnızlıktan Şiiri - Zagros Ceti ...

Korkmam yalnızlıktan. Hem o kadar da kötü birşey değilki yanlızlık. Dört duvar arasında kaldığın zaman da tanımlarsın dünyayı ama, ya hasretin sarar da körpe acıların koynunda yaralarsa beni? …

Giden elbette gidecektir. Ne yapsan durduramazsın! aklına koymuştur gitmeyi ama, yine de düşünmüyor değil insan; yıkık, viran olmuş bir kenti inşa etmeye yeter mi gücü? Gülün daha mutlu olması için kokusunu damıtmak gerekir. Ancak böylelikle dikenin üzerinde solmaktan kurtulur, gelişir, yaşar ve tek başına yok olur gider. Ya ben bülbül kokunu özlersem? ...

Parmak uçlarında dünyayı sarmalayan sarmaşık yapraklar gibidir anılar da. Ne kadar kaçmak istesen de, kaçamazsın. Her yağmur damlası aynı olsa da; mevsimlerin çığlıkları renklerinden ayrıdır, ve her mevsimde biraz daha yeşerdiğini hissedersin, acıların koynunda yağmurlarla boy verirsin… Sensizliğin en fiyakalı acılarına da gülümserim ama, ya hüzünlü bir gecenin suretinde sende kaybolmak isterse sefil duygularım? …

Yıkılmam. Ne yalnızlıktan, ne acılardan, ne hasretinden, ne de gözlerinin esmerliğinde hapsolduğum belalı sokaklarda; dudaklarımdan tebessümüm fiyaka olur! … Sarhoş dudaklarımda Mozartın bulmaya çalışıp da bir türlü bulamadığı melodiyi buluyorum sana içerkene. Bak yine şarkılar söylüyorum, gülüyorum, hüzünleniyorum, refüze edilmiş duygularımı tazeliyorum, üstelik sarhoşum! Sensizlikte de herşey yapılır ama, ya ellerini tutmak ister de, sokağında tarifsiz duyguları aramak istersem? …

Sensizliğin en dehşet anları şarkılar da bir şey ifade etmiyor artık! Şarkıların da tadı kaçmış! Kafiyesiz, imgesiz şiirler de artık dağınık gazelleri andırıyor. Küfürler ediyorum geceler boyunca, hemde öyle küfürler ediyorumki sana; sevda, sevda olalı öyle küfürler yememiştir âşığından! yoksa yok eder adamı bu körpe acılar esmerliğinin koynunda! …