Korkmadan Ol Şiiri - Mehmet Emin Doğan

Kalbimi ışıldatıyor,
Buğulanan gözlerinden saçılan alevler.
Ruhumu üşütüyor,
Titreyen dokunuşlarının masum sıcaklığı.

Avucumu yakan alevlere dokunamıyorum.
Çakmak olmuş, kor kor kıvılcım saçan bakışların.
Bir rüzgar sanki, fırtınaları sarsan fısıltının nağmeleri.

Sade bir bakış, derindeki hissi yansıtan, en incesinden,
Sade bir gülüş, yaşmaktaki gülü inciten, en damarından,
Sade bir sevda, kendine itirafı titreten, en harbisinden,
Sade bir sessizlik fırtınaları çağıran, en çığırtkanından,

Sen de biliyorsun;
Devlerin susmayacağını,
Korkunun yatmadığını ve cesaretin uyumadığını.
Ve hatta sen de biliyorsun,
Yalanların esir aldığı doğruları.

Hangi hezeyanın yankısı, karanlığı yıpratan bu feryatlar
Hangi korkunun cesareti, suskunluğa meydan okuyan devlerin kükreyişi.
Hangi sevdanın esareti, bakışları acıyla dolduran gözlerin pınarı.
Hangi vicdanın muhasebesi, seni, sana yenik düşüren kavgalar

Sen de bilemezsin,
Islanmadan, sonbaharın korkak yağmurlarında,
Üşümeden, güneşin kavurduğu kumsallarda,
Yanmadan ölüm saçan kor alevlerde,
Kaç bahar yaşattığını, kalbine….

Haydi söyle,
İstediğin zaman,
Bulabildiğin kelimelerle,
Dayanabileceğin netlikte.

Korkuların beklentilerini aşmadan,
Nefretin sevgine meydan okumadan,
Esaretin cesaretini kırmadan,
Ve
Çaldığım kalbinden beni azat etmeden,
Hangi baharı bekletiyorsun yüreğine.

Kaç geceyi dost edindin, karanlığı boğarken,
Kaç sevdanın meskeni oldun, ayazları yakarken,
Kaç günün sabahını kucakladın akşamı beklerken,
Kaç yolculuğu tükettin ellerin kolların bağlıyken…