Koridorların bulanık kalabalıkları

olmuyor her zaman aynı şey,
gelecek diye beklediklerim
hiçbir zaman gelmiyor.
ince ipliklerle sarılmış makaralar
biraz ağırlaşınca kendinden yukarı
hiçbir yükü çekmiyor.
ve kimsesiz kalabalıklar akıyor
dalgasız ve kumsuz sahiller gibi
gölgesiz, rüzgarsız üstelik hepsi
akıp gidiyorlar önümden
değerini bilmedikleri
anlamlı bir doğumdan gelip,
anlayamadıkları anlamsız bir sona.
akıp gidiyorlar önümden,
ayaklarımı kaldırıyorum.

ayaklarımı kaldırınca ellerim tutmuyor.
ne bilge kişiliği olabiliyorum
kendi yarattığım efsanelerin,
ne sersefil kaldırımlarımda
divane bir şairim.
en kötü aşk şiirlerinde bile
iki dize alt alta gelemiyorum.
ellerim tutmayınca bir tuhaf oluyor,
seni seviyorum diyemiyorum mesela
aklıma her geldiğinde,
ne zaman bir bulut geçse üzerimden.
ya da fırtınaların senfonisi
dolsa her kareme bir çığlık gibi.
giderek bulanık bir izdüşümü
ve yoğrulmuş çiğ hamurların
çözümsüzlüğü.

şimdi yavaşça ayaklarımı indiriyorum.
ellerimle ne kadar net çizgi kalmışsa
yüreğimin kenarında
sıkıca sarılıp beynime saklıyorum.
ve ayağımın altında akıp giden
kalabalıklarda bir yer buluyorum kendime.
arkada bir iz kalıyor, hani bilirsin.
sakin denizlerde yol alan teknenin
arkasından açar gibi kollarını
geride kalanlara.