Körgamaz Şiiri - Seyfi Karaca

Körgamaz…..
Kimsesizligin yorup duvara astigi silik bir resim gibi bulanik ve solgun
Cep aynasinda harabini unutmus meydanlar gezmenin
Kolcusunu yarali yerinden sarmalayip sararak
Körgamaz….
Zahiresi her cileye sofra seren yikik degirmenlerden ügünmüs agitlarcasi
Hancere saplanmis sizilar sahibi oldugunu savurup satacak bezirgan
Uzaklasip gittikce derinlere gizlere
Sahipsiz cigliklarin ili diyari bilinmez yollara vurdugu turnalar kadar
Yalnizligina son kez dert yanip acisi dinmez yaralarda kavrulurcasina körgamaz
Ortaligi bos sokaklar aradiginin ve devri tükenmis hasatsiz harmanlarda…
Kötü kötü bagrina davraniyor her yokluktan koparilmis bir tutam…
Ve bahara erte buzdevrede yikilip yorulana dek ac susuzun
Kahri cekilmez kervanlar güdüp diplere doruklara
Yolu izi belirsizliklerlerden kalanlari silip süpürüyor akli esrik
Dengesi devrik
Yeri yurdu sürgün azat körgamaz….

Seyfi Karaca…….Subat / 17