Körebe Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Önüm, arkam, sağım ya solum!
En güzel anılarımdaki ömrümün
Körebesi neden, sorun hep ben oluşum.
Çiçeği dalda açarken gördüğüm
Suyun başına yedidir oturmuşum
Rüzgarlarla varsın uçsun gelecek
Elimde kalanlardandır içe tutunuşum…
Yağmur başlıyor gözlerimde damla
Sudan dalgalanan bir çift kayıksa
Uzun bir binadan sallanıyor başım
Gerilere dönmeye cesaretim yok
Yakınmıyorum yakındır biliyorum!
Ağaç gibi, annesine sıkıdan sarılmış
Görmediğim çocuğun sızlanışından
Avuntuya karışmış mahcubiyet bu
İnadından mu gönülsüz bu yeni yetme!
Hep yeşildi dallarımda sarı yapraklar
Ümit etmekten hiç utanmıyormuşum
Göz önünde kaybolmuşla akıyorum.

Yılmaz BEKTAŞ