Prangalarca..upuzun bir ayrılık gökyüzünden..
Veda bütün çiçeklere..doluyor vakit tekrar erkenden..
Soluyor tüm yeşillik, ölüyor yeniden dirilmek üzere..
Bir sekratlık hali..durgun mu durgun atmosfer..
İşte gidiyor Kore, küsüyor hayata binlerce kez doğa anne..
İşte gidiyor.. gelmeyecek yine günlerce..
İşte gidiyor ağlayacak mevsimlerce doğa anne..
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta