Tanımıyorum artık o yerleri,
Kırıldı elimde çay bardakları,
Pikabın iğnesi kırıldı,
Müzik sustu.
Darmadağın oldu her yer.
Sevmiyorum artık bir şeyi,
Yok ettim içimdeki düşleri,
Sırça saray tuz buz oldu…
Yağmura hasret bulutlar,
Köşedeki çocuk ağlıyor.
Görmüyorum artık renkleri,
Üşümüyorum kar altında,
Cehennem alevinde kaldım,
Sus pus oldu sokaklar,
Bedenini özledi ruhum.
Duymuyorum inlememi,
Titriyorum alevlerde,
Sokakları ev bildim,
Anahtarsız hep kapılar
Silmeyeceğim gözlerimi.
Tanımıyorum kendimi,
Sevmiyorum kimseyi,
Görmüyorum kimliğimi,
Duymuyorum kalbimi
Yetmedi mi?
Serap Hoca
Kayıt Tarihi : 1.3.2009 19:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
ustaca ve içten ifadelerle akıp gelmiş dizelere...
saygılarım kaleminize...
yüreğiniz daim olsun...
Bence böyle dar ve sıkıntılı anlar da Yaratana tevekkül edip sabr,sebat etmek karanlığın labirentinden kurtaracak yegane ışıktır.Hepimizin zaman zaman tahammülü zor böyle anları yaşamıyor değiliz.Kim bilir belki de bu bir sınavdır.......Böyle sıkıntılı anlar da hep aklıma ”Nefsinize ağır gelen hakkınızda hayırlı olandır.”Ayeti geliyor.Yaratan'a emanet ol canım benim.Tam puan
selam ve dua ile
TÜM YORUMLAR (4)