Kördüğüm İpler Şiiri - Kasım Kobakçı

Adımların ayağına takılıp,
Dolanıp durduğun, yollar uzayıp,
Çıkışı olmayan, bir yerde kalıp,
O kördüğüm ipler, seni buldu mu?
*
Çözmeye gayretin, hep boşa gitti,
Her bir hamlen, işi daha zor etti,
Umudun tükendi, gücün de bitti,
Brrak düşüncen, hepten bulandı mı?
*
O boş duvarlara, bakıp durarak,
Kendi gölgenden, bilerek kaçarak,
Geçmişi, tekrar tekrar yaşayarak,
Tek başına kalmak, zorlu oldu mu?
*
Aynadaki suret, sana yabancı,
İçinde dinmeyen, o derin sancı,
Sen miydin o, eski mutlu yalancı?
Hayat neşesi, senden alındı mı?
*
Zamanla her şeyin, üstü örtülür,
Sanmıştın ki, o bağ elbet sökülür,
Hesaplar birikir, bir gün dökülür,
Eski defterler, şimdi açıldı mı?
*
Yumağın içinde kaldın, çaresiz,
Dolaştın durdun sen, nefessiz sessiz,
Bu hale koyan da, vefasız hissiz,
Tüm o anlamsızlık, seni sardı mı?
*
Artık ne ileri, ne geri gidiş,
Ruhuna işledi, bu bitmez çöküş,
Hayata dairdi, o en dik duruş,
Omuzların çöküp de, eğildin mi?