Kördüğüm Gece Şiiri - Erkan Arslan

Bu en güzel gündüz, en güzel gece benim.
Döner dolaşır gezerim gecelerimi.
Harabım geceler, haraba mübtelayım.
Tiryakinim, gel gör benim yalnızlığımı...

Gündüz çıkmaz yol, gece sokak gibi dar.
Köhnemiş sokaklar, şıp şıp yağmurun sesi,
Evlerin bacası her gün yıldırım sarar,
Tükenen gündüzün, geceler son nefesi...

Cadde kalabalık, havada hafif ılık,
Ansızın kesilir, gündüz kanat sesleri.
Gecenin penceresi, her taraf karanlık.
Çığlık çığlığa siyah beyaz ışıkları..

Neyi sevilirdi karanlık gecelerin,
Yağmur su düşünce, toprağa üşüşünce.
Susuk taş, susuk hava, susuk gecelerin,
Efsun buluyor, ıslak sokaklarda gece...

Ne geceler vardı, pembe gülüşler tanır.
Gündüzler gece oldu, katrana boyandı.
Sular sarardı, titredi, yandı kandiller;
Akşam vakti tenha, tozlu yollar daraldı...

Gökten yıldızlar düştü, sim sim gecelerim.
Bu düşen yıldızlar, ağustos böcekleri.
Yağmur yağar, sulu sepken, bu haldeyim.
Oysa bu mevsiminde, açar kır çiçekleri...

Ne bitmez gece bu, ne su götürmez gerçek!
Seher vakti gece, pembe feracesinde.
Güneşi yakala, gündüz hizaya, ger çek.
Bende olmayan gece, sorarım nerde?

Bir girift sual gibi, geceler rengarenk.
Ve donup kalmıştı, kaldırımlarla gece.
Gündüz nerde, gece nerde, tükendi bu renk?
Sorarım nerede, kördüğüm oldu gece?

Eylül 1998