Kördüğüm Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sen bana kör oldun,
Ben sana kördüğüm.
Sen giderken ben parçalandım,
Ben giderken sen sadece boşluğu izledin.
Yanlış zamanda, yanlış yazılmış bir kaderin iki figüranıydık.
Hepsi bu.

Ben sana bakarken kıyamazdım,
Sen bana bakmazdın bile.
Yıllarım, beni görmeni beklemekle geçti.
Bazen yanından geçerken sırtına vurmam,
Omzuna dokunmam,
"Ah, pardon!" deyip gülümsemem…
Hep beni görmen içindi.
Ama görmedin.

Bazı anlarda haykırdım,
Duy istedim sesimi.
Bir kere, sadece bir kere,
Sesim okşasın istedim kulaklarını.
Ama duymadın.

Kör ve sağır bir aşk,
Engelli bir sevda doğurmuyordu.
Doğurmamalıydı da.
Sonra razı oldum kaderime.
"Benim sevdam çok büyük, yeter ikimize," dedim.
Ama yetiremedim.

Yorgan hep kısa kaldı,
Ayaklarım hep üşüdü benim.
Saçıma dolan akların hesabını bile soramadım.
Çekildim kabuğuma, izledim.
İzledikçe küçüldün gözümde;
Küçüldükçe bittin.

Sonra bağladım botlarımı,
Sürdüm rujumu
Ve çıktım yola.
"Nereye ve neden?" demedim.
Bazen adı "sevda" olan duyguların kenarından döndüm,
Bazen de ihanetlerle sınandım.

Anladım ki,
Sevgi diye bir şey yok.
Ve her seven, bir hedef peşinde.

Sonra her düştüğümde yeniden kalkmayı öğrendim.
Kaybettiklerimi sırtıma yük etmedim.
Kazançlarımı doldurdum ceplerime.
Yüreğime ağırlık eden her sevdayı gömdüm maziye.
Döndüm arkamı acılara, gözyaşlarına,
Ve gülümsedim.
Benden alacağınız kalmadı acılar kalmadı.
22.01.2025 16:05