Kördöğüşüm Şiiri - Seyfi Karaca

Duvarlar canından çekilmiş nemsi soğuk yüzlü şehir
Çırası yanık kalan soluğu sönük evlerin içi in...cinsiz
İsan be...
Bu ne biçim ikramlığın depresyon bağımlısı böyle
Ölümün adresini sorar gibi dik başlı çalan saatten
Bu nasıl buğday benizli, nokta benli, kara yağızlık iş-ve
Güç...?
Bu nasıl bağda barınmaktır şu uzağın uzağı izlenmesiz
Gözden ve gönülden kayboluşup...
Bu nasıl düğüm her ipsizliğin ucu ayrı bir çıkmaz kördüğüm
Kör döğüşüm..
Vakti vere vere ölüme sağını verem eden
Vakti yok hiç birşeyin hiçbirşeye bu ne çok ayrışım..?
Bu ne ahmak şaşıveran...?
Kendini toparlayamayacak halde dilimleyip bölüşmekten
Ne bu, ne...?
Bakıyor bakınıyor da insan gözünün uğrundaki
Kendi olanı bilip bulamıyor gibi

sEYFİ kARACA........mayıS / 05