Kör milat Şiiri - Cevat Çeştepe

dünya dönüyor ısrarı sürüyorsa hala
bugünlerde de Galileo’nun
yapacak hiç bir şeyi kalmıyor engizisyonun …

bir sabah uyandım
ki kör olmuşum, görmüyorum …
yastığına elimi atıyorum, içimde bir korku, bir telaş
yokluğunla çığlık gibi kucaklaşıyorum.
ellerim ter içinde, yüreğimde kan damlası
yazacağım son şiirin, takılı kalmış kalemimde son satırı.
bir sabah uyandım ki sen yoksun
mendirekler hala koparıyorsa dalgaları birbirinden
sen hangi gemiye binip kaçtın bu denizlerden.

bir sabah uyandım
ki kör olmuşum, duymuyorum …
çoktan geçmiş olmalı yelkovan yirmisi akrebin sekizini
zamansızlığın ilk adımlarını yaşıyorum.
neden gelmedi hala bakkal çırağının sesi
nasılda bekliyordum manşetteki batan geminin haberini.
bir sabah uyandım ki sen gitmiştin
martılar son kırıntılar için çırparken ilk kanatlarını
denizlere dubasız gömmüştün tüm yaşadıklarını.

.........

atsam yüreğimle beynimi aynı anda aşağı
çıkıp bu şehrin en yüksek kulesine
düşeceklerini sanmıyorum ikisinin de, yeryüzüne …

bir sabah uyandım
ki kör olmuşum, düşünemiyorum …
puansız sıralamalar içindeyim, kaybolmuş öncelikler
kapalı potamın erime noktasında donuyorum.
hangi tarafı daha keskin parlıyorsa elimdeki bıçağın
beynimdeki her hücreyi onunla kesip şimdi boşaltacağım.
bir sabah uyandım ki sen hiç olmamıştın
toplasan bilirdim yastıkta kalan saçının son tellerini
ve açardın pencereyi alırdın içeri sabah yellerini.

bir sabah uyandım
ki kör olmuşum, yaşamıyorum …
vazgeçmiş dünya dönmekten, ay saklanıyor yıldızlardan
yüzüme basan ateşin renginden anlıyorum.
güneşi çakıyorlar gökyüzüne ellerinde paslı çiviler
sanki yeryüzü yeniden doğacak, bunu bilenler iyi bilirler.
bir sabah uyandım ki sen ağlıyordun
yada bir çocuk sesi gibi yeni düşüyordun ana rahmine
ne dersin yavaşça açayım mı gözlerimi bakmak için gözlerine.