Kör kuyu Şiiri - İlyas Gültekin

Bazen... İçinde fırtınalar kopar ama,
sen durgun deniz gibi durmak zorundasın.
İşte yine öyle bir hal içindeyim,
Nereye dönsem ihanet,
kime gönül versem sızı oluyor..

Bir bir azalan umutlarını...
heybe'ne doldurup tek başına silersin göz yaşlarını..
Mutluluk umduğun her kapı kapanır yüzüne,
Canından çok sevdiğin insan, göz koyar olur körpecik yüreğine....
Acımaz...
Duygusuz biri olur senin karşında, yaktıkca yakar canını
önce hayallerine kıyar
Sonra bir dirhem kalan umudunu,
neye ve kim için harcandığını bile anlamadan tükenirsin..
Kimse bükemez bileğimi derken,
Sırtından vurulur olduğun yere yığılırsın.
En kötüsü o kadar alışmış olursun ki herşeyin bedelini kendine ödetmeye,
Aynalara küser için için kendinde boğulursun..

Ve anlarsın kiii,

Sen o kimsenin görmediği, üstünü kapattığı kör kuyusun
Bugüne kadar konuştum kimse duymadı.
Şimdi susuyorum amaaaa,
Tüm sustuklarımı rabb'im duysun.
Susan yüreğime, çalınan hayallerime,
Heba edilen çocukluğuma,
Harcanan gençliğime..
Sen ses ol Ya'rabb....

Sevda yelleri kaleminden..