Kör Kuyu Şiiri - Mine Dönmez Ölçer

Kör bir kuyuydu
Zamandan kaçıp içine saklandığım

Sessizliğin ve karanlığın hakim olduğu
Yuvarlak duvarlarında, sahipsiz gözlerin
Şaşkınlıkla bana baktıklarını gördüm
Zaman, o zaman değil, niye burdasın

Yaşamla ölüm arası, renklerin en karası
Dünyadan sevginin kaçıp geldiği yerdi burası
Açlar, çocuklar, kadınlar ve adalet dışardaydı.
En vahşisinden bir savaş vardı
Kibir, ordunun komutasını ele almış
Sömürü ve haksızlık, sarmaşık gibi evreni sarmış
Emek, bir işçinin nasırlı ellerinde ölüme yatmış

Usulca sordum sevgiye, niye
Sahipsiz gözlerde çevrildi merakla
Hüzünle büktü boynunu
Vicdanın peşinden gelip, bu kuyuya yuva yapmış.
Sözleştik, sevgi, vicdan ve ben
Barışı beklemek üzere uykuya daldık.