Kör Kuyu Şiiri - Mehmet Yakışır

Bir rüzgar esse diyorum, bir rüzgar!
Taşısa kibrit kutusu kadar da olsa, kokunu bana
Herhangi biri gelse diyorum, herhangi biri!
Getirse bir tutam bile olsa, bastığın topraktan
Sen gelsen diyorum, sen!
Göremezsem bile, duysam sesini bir defacık
Yaşamak ne çetin bir tecrübedir anne, yaşamak!
Esaret altında solumak!
Baharın karları erittiği gibi eriyorum anne
Sana hasret, gün ışığına hasret, özgürlüğe hasret
Yazdığım sana ulaşır mı bilmiyorum
Yarını görür müyüm bilmiyorum
Yarın olsa fark eder miyim onu da bilmiyorum
Kaç gün, kaç ay veya kaç yıl geçti onu bile bilmiyorum
Hasretlik dışındaki hiçbir şeyi bilmiyorum anne

Kör bir kuyudayım anne, kör bir kuyuda!
Duvarlar, karanlık ve ben!

Zaman burada durmuş sanki anne!
Her anım fotokopiyle çoğaltılmış gibi
Ama sayfalar kapkara ve bomboş!
Giden vakit değil anne, ben ve benliğim gidiyoruz
‘Ölene son bir isteğin var mı?’ diye sorarlardı
Kitaplardan, filmlerden öyle öğrenmiştim
Soranım olmadı anne, soranım yok!
Bir defa, son bir defa dizinde uyumak isterdim anne
Çekmek isterdim o şefkatini iliklerime dek
Kim bilir belki o zaman güle oynaya ayrılırdım bu karanlığımdan
Sahi mevsim ne anne? Aylardan hangisi?
Fark etmeyecek belki, ama bilmek istiyorum işte!
Neyle suçlandığımı bilmiyorum anne
Beni kimin buraya attığını da bilmiyorum
Buranın neresi olduğunu bile bilmiyorum
Hasretlik dışındaki hiçbir şeyi bilmiyorum anne

Kör bir kuyudayım anne, kör bir kuyuda!
Duvarlar, karanlık ve ben!