Kör Kuyu Şiiri - Uğur Furuncu

Bilirsin, nefes nefese olmayınca sevdiğinle..
Ne kadar yandığını canın.
Her nefes aldığında, sevdiğin yokken yanında,
Yırtar boğazını o nefes, kanatır içini.
Ölüm bile kurtuluştur belki,
Yaşayamadıklarına inat.
Kimse bilmez içini, kan kusarken güldüğünü..
Perdelemek istersin ya bazen,
Belli edemezsin hisselerini..
Hani yanarken canın, gülüp geçersin,
Zamana saklarsın, gecelere sığınırsın.
Bir sevdaya, bir ömrü heba edersin.
Değmediğini bilsen de..
Sarılsan geçecektir her şey, ama sarılamazsın.
Mesafeler varsa birde aranda, çaresiz kalırsın.
Hayır Unutamazsın!
Alışırsın sadece, geçmişi kurcalayıp keşkeler dolaşır dilinde.
Sen onun gibi vefasız olamazsın.
Çünkü sende gerçekten sevmişsindir.
Hayatında hiçbir zaman, elini tutamasan da..
Uzaktan uzağa sevmişsindir.
Hiç bir zarar gelmesin diye ona,
İçine atarsın, o acı işte bitirir seni..
Gözyaşların, yalnız yüreğine akar ama bütün hayatını yakar.
Gönlünü vermezsin kimseye, inancın kalmamıştır çünkü aşka,
Onca yaşanmışlık, onca bakışmalar ve o anılar,
Ve düşünceler saracak, tezatlar dolaşacak aklında..
En sonunda kaldığın yerden devam edersin..
Yıkık, dökük ve binlerce parçaya bölünmüş bir kalp taşıyarak...