Kör Kuyu Şiiri - Muzaffer Taşdemir

26.12.2009
Acımasız insanlar şu garip dünyada,
Doğuştan her şeye layık olur ya,
Her şeyin en güzeline, en rahatına,
Sahip olmak var ya fani dünyada.
Yaşarlar şu garip dünyada,
Varsayarak kendini manken vücutlarda,
Bütün kurgu bilimleri yok eder gibi,
Sığamamak kadar yaşamak, sonsuzluklara.
Selam almadan, ödün vermeden insanlığa,
Savaşan insanlar şu garip dünyayla.

Gurur ve hiddetle sabaha uyandığında,
Var bile saymadan kimseyi o ilk bakışta,
Sahip olduklarınca bölmek ve bölmek etrafı,
Ve tek başına, kafa dik, bakıvermek dünyaya,
Hani tozpembe görünürken kayalar dağlar,
Altın vuruşun bir lahza öncesi gibi,
Konuvermek herkesin krallığına,
Bir günün beyliği beylik,
Artık ne laf dinler, ne öğüt deli gönül,
Ne sohbetler patlatılır şeytanla?

İnsanlar var ya şu dünyada,
Ah ne güç yeter, ne kuvvet,
Ne aşk yeter, ne şiddet,
Güçleri ve güzellikleri,
Emsali bulunmaz özellikleri,
Hani dağa baksa, dağ korkar,
Denizlere baksa, kaynar,
Paralarında bin bir rakkase oynar,
Şu bizim de yaşadığımız hayatla,
Bir oynaşır, bir savaşır durur ya.

Kuralını kendi koydukça kraldır krallar,
Ah ne krallar, ne krallar,
Şekil şekil ne işler çıkarır heykeltıraşlar.
Krallar mı heykel, heykeller mi kral?
Şu savaşan insanlar var ya dünyada,
En kral aklın bile kalmıyorlar aklında.

Şu gaddar insanlar dünyada,
Eline su dökmek nasip olmayan her uşağa,
Kendi okur ve yazar kitabına,
Anlattığı kadar belleğin bilgisayara,
Hani bir kök hücre ispiyonuyla,
Ne dramlar, ne komediler,
Ne kediler, ne tilkiler,
Ne aslanlar, ne çarklar, ne dümenler.
Yarışan İnsanlar var ya şu dünyayla.
Hani acımak olmaz, yetime, dula,
Kadına yaşlıya muhtaca,
Elinde gümüş saplı tasma finoya,
Ve yelek resimli mama,
Her şeye can verir gururuyla.
Savaşan insanlar var ya insanla,
Nispet edercesine, mağrur, Allah’a.

Şu savaşan insanlar dünyayla,
Unutarak adaleti sade gururla,
Sığamayan, ne bu dünyaya, ne ukba’ya.
Ve savaşan herkesin yaşadığı hayatla,
Ah ne bela, ne bela?
Kör olup ta düşmek,
Kör kuyuya.