Kör Karanlık Oda Şiiri - İlayda Dicle Varol

Gözlerimi kamaştıran,
Baktıkça kararan,
Gitgide kaybolan bir ışık...
O ses tekrar yankılanıyor
Kör karanlık odanın soğuk duvarlarında.
Yeniden yelteniyor
Bir umutla bakıyorum etrafa.
Ama nafile, hiç kimse yok...
Sonra yağmurun sesini duyuyorum,
Sanki gençliğimi alıp götürecek gibi
Öyle sesli, öyle ulu yağıyor.
Nakşediyor zehir zemberek soğuk,
Kanım çekiliyor derinden
En derininden vücudumun.
Artık daha fazla üşüyorum.
Gitgide hafifliyorum,
Boşlukta kayboluyorum.
Sanırım ben,
Sonbaharda ölüyorum.