Kör Adamın Aşka Ağıtı Şiiri - Özer Baba

Ey sevgili... Gözlerim bir zindan, bir kara perde,
Hiç açılmadı sana, hiç bakmadı dünyaya.
Ama bil ki, her nefesimde sen varsın,
Bir yankı gibi dolarsın karanlık ruhuma.

Ellerim çığrır yalvarırcasına,
Yanaklarının ısısına muhtaç.
Bir dua gibi uzanırım sana,
Ama ellerimde hep bir boşluk, hep bir sessizlik.

Saçların... Rüzgârın hüzünlü şarkısı gibi,
Dokunurum ve kaybolur aniden.
Bir ateş gibi, bir iz gibi,
Sen… bırakırsın beni kimsesiz kıyılarda.

Sesin! Ah, o sesin!
Bir umman kadar derin, ama uzağta.
Her kelimen bir ağıt,
Her suskunluğun bir feryat.
Kaybolan bir şarkı gibisin,
Kalbimin karanlık çığlığında yankılanırsın.

Ey sevgilim!
Göremedim seni,
Ama kalbim her an seni izledi.
Bir ışık gerekmez bana seni sevmek için,
Karanlığımda seninle doğduğum yeterdi bana.

Her adımım bir feryat,
Her nefesim bir çığlık.
Gözlerim kör, ama ruhum…
Ah, ruhum öylesine yanar.
Yanar sensizliğin külüyle,
Bir karanlık ateşte kavrulur.

O gözler… Göremediğim gözlerin,
Beni bir ateşe hapsetti.
Bir cennet miydi onlar? Yoksa cehennemin Kendisimiydi?
Bilmiyorum... Ama her gece rüyamdasın,
O gözlerde kayboluyorum.

Ey sevgili...
Zindanımda bir ışıksın,
Sessizliğimde bir şarkı.
Ben bu kör gözlerle,
Sonsuza dek seni ağlayacağım.
Sen… benim en derin kederimsin,
Ve en büyük aşkımsın.

Özer Baba.