Kor Şiiri - Sibel Orcan

Hüzünler yuvasını arayan bir kuş gibi
Kirpiğimin ucuna tünedi baykuş gibi

Düşüyorum gözümden, damla damla akarak
Kendimi arıyorum aynalara bakarak
Bana bakan bu gözler eskisinden yabancı
Köpüren bir denizden daha hırçın ve acı
Ruhumu saran gece söndürdü kandilini
Gölgem bana uzatır ıslanmış mendilini

Kalbimin kızıl saçlı güneşi yok yerinde
Toz bulutu dolaşır gönlümün göklerinde

Etrafımı sardıkça havanın boğukluğu
Duvarları parçalar sükûtun soğukluğu
Şakağımı öpen ter nüfuz eder tenime
Zindan olur odalar, dar gelir bedenime
Yetmiş yedi iklime gidip döndüm bir günde
İndirdim takvimleri zaman bile sürgünde

Gurbet cemresi düştü sevdanın dağlarına
Derin bir efkâr çöktü şu öksüz bağlarına

Kelimeler tutuklu, firarda akıl tası
Doldurmadan kurudu cümlelerin deltası
Belleğimin cepleri birer birer söküldü
Sakladığım anılar eteğime döküldü
Yığıldıkça yığıldı düşüncenin harmanı
Dağıtmaya yetmedi yüreğimin dermanı

Solumda sevgilinin sessiz hayali yatar
Göç etmeyen kuş gibi tenimde nabzı atar