Köpüklenen Yüreğin Şelalesi

Gözyaşım, bir nehrin dilinde biriken ve zamanın tuzunu taşıyan
Pozitif köpükler ki yüreğimin duvarlarını kemiren kireçli acıları yıkıyor,
Paslanmış yalanları, çürümüş pişmanlıkları, karanlık köşelerde biriken utançları
Bir arınma ayini gibi sürüklüyor dipsiz bir okyanusa.
Her damla, bir dua ki tuzuyla ovuyor içimi,
Rüzgârın tırnakları soyuyor kabuğumu, çıplak bırakıyor ruhumu
Ve ben, bu çıplaklıkta yeniden doğuyorum
Islak, titrek, ama tertemiz.

Yüreğim köpürdükçe ruhum yıkanıyor,
Bir şelalenin göbeğinde dönüyor bedenim
Saçlarımda takılı kalmış eski hikâyeler, ıslak bir bayrak gibi savruluyor
Sonsuzluğun kör kuyusuna.
Dediler: “Ağlama, zayıflıktır!”
Ben ise köpüklerimle direncimi yazdım kumlara
Her sarsıntı, bir dalganın doğuşu,
Her çöküş, bir kıyının yeniden şekillenişi oldu.

Bak, gözyaşlarım birer deniz yıldızı,
Kumda kaybolmuş, kıyıya vurmuş, ışıltılı bedenleriyle
Avuçlarıma düşen yıldız tozları.
Topluyorum onları, bir çocuk coşkusuyla,
Köpüklerin içinde parlayan yeni umut incilerini
Boynuma takıyorum, karanlığı delen bir kolye.
Ağlamak, boğazımda yanan bir türkü söylemek gibi
Acı, notalara dönüşüyor,
Ruhumu serinleten bir melodi olup dökülüyor dudaklarımdan.

Bir sabun köpüğü misali şişiyor içim,
Rengârenk, savunmasız, geçici
Her parıltı, bir anı, her kabarcık, bir ‘şimdi’.
Patladıkça yüzüme sıçrayanlar
Yalnızlığın sabunu, sevginin suyu, özlemin buharı
Ve ellerimde kalan ıslak izler…
Ama biliyorum:
Köpükler söner ama temizlik kalır
Yüreğimin parke taşları, ıslak bir geceden sonra
Güneşle buluşunca parlıyor.

“Ben, gözyaşlarımın kimyacısıyım!
Negatifi pozitife dönüştüren bir büyücü,
Kederi ışığa çeviren bir simyacı.
Yıkandım, arındım, yükseldim
Köpüklerimden ördüğüm merdiven,
Gökyüzünün tuzlu sularına tırmanan bir dev.
Ağlamak, en sert kayaları bile yumuşatan bir nehir dilidir,
Ve ben, bu dilin şairiyim!
Çünkü her gözyaşı,
Bir yıldızın doğuşuna gebe…
Ve her sızı,
Yeni bir galaksinin ilk nefesi!”