Kopuk Şiiri - Kağan İşçen

kendine döner silahlar
sen boş bir kahkahasın olmazsın sokakta
günah şehveti ağır hava kentte
ben şiirde ve öyküde kopuk
nasıl deme bilinmez acının misafirliği
yürekte biter herşey öfkem ekmek kuyruğu
aşkımsın içimdesin sanki belediye otobüsü bileti
artık odun taşımıyorum öpüştüğümüz yerlere
sen soğuk hava yalanısın güncemde yaşamsız
ben parklarda bahar hala illegal
bitiririm bile bile kendime rağmen
bu ne acele aşk böyle aşklar yolcusuz yolcu treni
düşlerimde açma çağırdığın yoktayım zaten
sesimi duyduğun yerde durma koş kaçan bir aşk gelmez daha
anılar da mı bitti bilmem ki
heeeerşeyleriimiiz yaşanmışlıktan eskimiş yolkenarında ışıksız binadır artık
öpüşlerimizi istiyorum al git kendini
öpüşlerimizi ve tuzunu dudaklarının