Kopmuş bir uçurtmanın ipiyim

Kopmuş bir uçurtmanın ipiyim ben,
görmüyorlar beni, gelip geçenler
ne ağaçların gölgesi, ne de çayırların yeşilliği kaldı bende
dalıveriyoruz arada bir eski günlere
koşumuzun kızı Beyhan'ı gördüm
bir Ege denizi, bir yaz güneşi kadar sıcaktı
gönlümce seyrettim, tepeden tırnağa.

Mayıs rüzgârlarını kokladığım zaman
yirmisinde bir delikanlı oluveririm
torusun, ağrının eteklerinde yürüyorum
kınalı kekikler ötüyor içimden
bir çoban gülüyor karşımda, avuçları beyaz beyaz
nereye baksam, nereye el atsam
eski hatıralar koşuyor peşimden.

Nuri Dağdelen
11/1/2014