Kopmaz Şiiri - Bekir Dalkıç

KOPMAZ

Bir fırtına kopar bazen, çatılarından alır hıncını evlerin,
Uçar da nasibolur kafana da bir parçası.
Küt diye!
Sel gelir gürül gürül, kayar toprak yukardan.
Yutuverir gövdeni açlıktan, hüp diye!
Çığ gelir dağlardan, çırılçıplak, sereserpe.
Abanır üstüne bembeyaz, buz gibi.
Makinaya kapılır kolun fabrikada, çiğner etini afiyetle ansızın.
Sonra da işe yaramaz der de, tükürür kapının önüne vesselam.

Çalışırsın üç vardiya, kopar belin sekiz-beş.
Kazandığın da bir şey olsa.
Hepi topu üç kuruş.
Görürsün garibin birini bir köşede,
Sürer parmakların toprağını cebinin de takılır pulluğa üç beş kuruş.
Susarsın kalbin kopar, cız eder sızlar.
Konuşursun dilin kopar, dağılır deliklerinden sözcüklerin yerlerde.
Akar çağlayarak bir ırmaktan.
Hastalanırsın ciğerlerin kopar öksürmekten.
Çevirince kontağı kopar kayışı arabanın, bıkarsın her Allah'ın günü kaktırmaktan.

Sarsılınca yeryüzü ödün kopar, korkudan atarsın kendini dışarı.
İçeriden bir feryat figan kopar da
gürültüden zor duyulur sesleri.
Bazen bir bomba patlar çarşıda, ödün kopar.
Hat kopar haber vereyim derken tanıdıklara her nedense.
Hudutta mayına basarsın bacağın kopar üzülürsün.
Irzlarına geçilince körpe kızların tenhada, hayattan kopar herbiri.
Maden ocağında taş kopar tavandan çaresizce altında ezilirsin.

Birilerine bir eleştiri yapayım dersin filim kopar, kara kaplı deftere yazılırsın.
Birazcık ileri gidiversin kıyamet kopar.
Atıverirler o anda hapse.
Kırbaçlarlar çok kişneyen atları.

Her şey kopar da, asılırsın asılırsın kopmaz kordonu algının.
Kopmaz deriden sapı o alafranga çantanın.
Ve paranın sıcaklığı kaynatır kırılsa da kenetlenmiş kollardaki kemikleri.
Ne söylersen söyle, geçmez cehaletin salgını.
Kimse vazgeçmez.
Bir de dar ağacına asılanın ilmeği.