Yaratıcı yaratmış, biz kulları acımaz öldürür,
Hakkı var merhamet bekler, yaşamayı ister,
Biz isyankârlar, nefret sürdürür, kin sürdürür,
Nefis kazanır, ruh kaybeder, vicdan kaybeder...
Amirler mi emretmeli, kullara vicdani yeti?
“Merhamet edene ALLÂH(c. c.) ’ta merhamet eder.”
Hiç mi muhtaç kalmadık Rab’den gelen bu söze?
Vicdanı, merhameti, peygamber de emreder…
Gereksiz ve keyfi biçimde köpek öldürüyoruz,
Köpek yaralıyoruz, merhametleri yıkıyoruz,
Şeytan yapamıyor, biz masum öldürüyoruz,
Rab korkusu bu değil, yeterli korkmuyoruz…
Rab’den korkan can yakmaz, masuma kıyamaz,
Köpeği candan bilir, canları taştan sayamaz,
Zevkini tatmin için, köpeğini boğuşturamaz,
Nefsini seyrettirmez, şeytanları ağlatmaz…
Sen hayvanı kışkırtıyorsun, dövüştürüyorsun,
Rab’be giden canlıyız, gözden geçir merhametini,
İşkence edenin Rab’bimizce lânetlendiğini,
Böyle mi korursun Rab’bimizin emanetlerini...
Günahkâr bir kadının bir hadisi vardır ya,
Susamış bir köpeğin, susuzluğunu gidermiş,
ALLÂH(c. c.) ’ta o kadını cennetine almış ya,
Demek ki merhamet eden de cennete girermiş…
Bu hadisi şerifi sana baban anlatabildi mi?
Deden, ninen, kardeşin seni uyarabildi mi?
Yoksa zavallı köpeğin, yaralanışı senin,
Kaskatı inançsız ruhunu tatmin eder miydi?
Sen köpeği Rab’bin için beslemiyorsun!
ALLÂH(c. c.) ’ın canlarına kin besliyorsun!
Nefret besliyorsun, ruhunu yok ediyorsun!
Derhal tövbe et Rab’bimden izleniliyorsun!
Hayvanlara yaşama haklarını Rab’bim verdi.
Gözetilme, bakılma hakları olamaz mı?
Kötü davranma hakkını sana kim verdi?
Köpeklerde ümmettir, şahsın anlamaz mı?
Besleyeceğin hayvanın çocuğun gibi olsun,
Artan yemeklerinle de olsa karnı doysun,
Rab’be o da yalvarır, inan mutlu olursun!
Onu sev okşa, yaralama, bin sevabın olsun...
Bil ki yarın Rab’bimize mutlaka kavuşacağız,
Yani iğneden ipliğe Rab’be hesap vereceğiz,
Vicdanlarımızı yeniden gözden geçirelim,
Mecburuz, istemesek de merhamet edeceğiz...
(2000)
Mehmet Tevfik TemiztürkKayıt Tarihi : 14.8.2011 16:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiirimin hikâyesi hakkında iki çift lâf etmek isterim: Mecburiyetten bir gençle tanıştım, lâf köpeklerden açıldı. Köpeğini gezdirmek istemiş, evinden çıkarken de komşusunun köpeği bu gencin köpeğine sadece havlamış. Bu gencin zoruna gitmiş, hangimiz güçlü diye kendi köpeğiyle içeri girmiş, o sert tenekeli tasmasını köpeğinin boynuna geçirmiş ve komşunun köpeğine şimdi havla da göreyim demiş ve o köpeği kan revan içinde bıraktırmış. Komşusu da köpeklerinin yaralandığını görünce ne yaptınız köpeğime diye konuşmuş. Genç komşusuna bir daha köpeğini başıboş bırakma, köpeğin köpeğime saldırmasın demiş. Genç bunu bana anlatırken de gururluydu, onurluydu. Biraz da bilgi verdim ama nafile. Bu hususta ne yapabilirdim ki, çok ayet hadis buldum ama Aile anlatmamış, anne umursamamış, baba eğitmemiş, ALLÂH(c. c.) ’ın ayetleri mi önemsenmemişti, yoksa vicdanlarımız mı yitirilmişti, şahsım mı yanılıyordu? En çok acıyı çeken şahsım oldu. Hayvanlara zulmedenlere ulaşamayacak olan bu basit şiirimi yazmaktan başka da bir şey yapamadım. 1- “Hayvanlara yapılan zulüm insanlara yapılan zulümden daha günah ve azabı da daha ağırdır. Zira helalleşme ve müsamahasını alma imkânı yoktur. (Muhammed Said Burhani, et-Talikat el-Merdiyye ala el- Hediyyetilalaiyye S.466) “ 2- “Yeryüzünde hiç bir canlı ve iki kanadıyla uçan hiç bir kuş yoktur ki, sizin gibi ümmetler olmasın. Biz Kitapta hiç bir şeyi noksan bırakmadık, sonra onlar Rablerine toplanacaklardır. En’âm / 38 Ali Bulaç Meali”
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!