Konya'ya Veda. Şiiri - Emre Alıcı

Sana ne demeliyim Konya, sana nasıl konuşmalıyım?
Benden götürdüklerini mi anlatmalıyım
Yoksa bana kazandırdıkların için teşekkür mü etmeliyim?
Buna da sen karar verme Konya.
Bırak gönlümden geçeni aktarayım şuraya.

Veda..
Gönlümden geçen birkaç kelime işte.
Çokça yaşanmışlık ve bir o kadar da keşke.
İyi ki’ler hep var zaten.
Orada bir yerde.
Şimdi ne olacak diye soruyorum?
Nasıl ilerleyecek hayatım?
Hani sana alışmayacaktım?
Ben nerede hata yaptım?

Bir ‘’olsun’’a sığınıyorum şimdi.
Boşvermişlikle, rahatlamanın birleşmesi.
Kafamda atamadığım bir gelecek endişesi,
Kulağımda ince bir tını,
Ve sensizliğin sesi.

Hayallerime vurduğun ketleri demeyeceğim sana Konya,
Canımı sıktığın geceleri içime atacağım,
Hele ağlamalarım..
Onları da yok sayacağım.
Bendensin be Konya.

Acıtan anılarıma yoldaşlık ettin Konya,
Sana bağladığım dilekler içinde bitirdin beni,
Ya tutarsa dediğim hayallerde vurdun hep,
Alıştım nasılsa,
Çare: Olsun demek.

Büyüttün beni Konya,
Ergen sevdalarda kaybolmuş ruhumu zenginleştirdin,
Günden güne var ettin beni,
Kendimle konuşamadıklarımı yaşattın bana,
Sağ ol be Konya.

Sana gelirken neyle geldim hatırlamıyorum bile,
Ama giderken canlanan zihnimin farkındayım,
Bir yanımsa hep sönük kalacak,
Arayacağım seni Konya.

Kendine iyi bak Konya,
Efsunlu gözlerini mağrur bakışlarında sakla,
Unutma.
Ne olursan ol gel diyen bir anlayışla,
Çağır yanına.
Kucakla.

Her şey için teşekkürler Konya,
İyi ya da kötü, bir şeyler var şuramda,
Bizlere yaşattıklarınla,
Hoşça kal Konya,
Yürekten gelense,
Koca bir eyvallah.

Sana nefretimi döktüğümü düşünme sakın Konya,
Olanı anlattım benden yana,
İçime atsaydım olmazdı,
Bu sefer affet,
Malum gidiyorum,
İsmi de: VEDA.