Konuşmalıyız Baba~ Şiiri - Özlem Çay

ılgıt ılgıt yağıyorsun
zaman mekan gözetmeksizin,
dümeni olmayan bir sandalım işte
vakitli vakitsiz alabora ediyorsun..
üzgünüm baba,
bugün yine durup dururken ağladım
şu deniz kıyısında,.
şehri kaplayan gri bulutlar
tam da başımın üstünde aylak aylak gezinirken..
bilir gibi kasvetli bi nem yükü taşıyordu sinesinde..
boğazımda ki tüm düğümleri
boğazın sularına atmayı denedim.
sonra boş bulduğum iskele demirine bağladım
sıkı sıkı ;
ki yosun tutsun unutturmasın seni
her oturduğumda dertleşelim dedim...
sen gittiğin an
durdu nefesim göğsümde,
çıkmadı!
sesim de aktı, tuza karıştı usul usul.
sen uyurken,
elimi kalbinin üstüne usulca koyup düşler kurdum..
yüreğinin atışlarını ezberledim..
sen durdun dünyamda da yaşam durdu.
yankılı bir yarılanma çınladı
asla tamlanmamak ..
'baba özledim' cümlesinden düştü ömrüm..
..
aydınlık görmesin diye gözlerim
ellerimle söktüm
şehrin tüm lambalarını,
kepenk indiren tezgahlardan
suskun yüzler topladım.
şu esen rüzgar kadar geçici,
avare gezen bulutlar kadar
sessizdim..
kimse görmedi
zaman yoğurdu ellerim,
dilhun yaralar mayaladı.
gülüşü yitik gölgelerden
uyutulmuş yaralar topladım.
dışımı içime sardım..sardım..
sardıkça yandım!

konuşmalıyız baba,
oyalı gülüşlerinin söküldüğünü söylemeliyim annemin,
kokunu saklayamadığı ebruli kavanozların kırıldığını,
yıkılmanın bitmeyen artçı sarsıntılarını..
suskun kaldırımlardan
mazgallara sızan
çalınmış çocuk gülüşlerini söylemeliyim sana.
şehrin,
kısık sesli ağıtlarını,
endişe yükünün ağırlığıyla
düşük yapan umutlarını anlatmalıyım,
kırmızı kiraz sevincinin
kursakta ki kızıl lekesini..
çizmeliyim sana
göğsümüzde ki şu amansız titreyişin
dinmeyen kıpırtısını..
konuşmalıyız baba,
konuşmalıyız......⚘

.....özlem/

eylül/dört
2025/