Konuşan Balıklar Ülkesi

Yıldırım’ Ayşe,
Geziye çıktılar bir gün,
Anne ve babalarıyla…
Deniz kıyısında konaklayınca,
İki kardeş balık avlamaya koyuldular,
Oltalarıyla…
Kocaman bir balık tuttular,
Bir süre sonra…
Öğle yemeği için götüreceklerdi ki,
Balık yalvardı onlara:
“Ne olu yemeyin beni,
Bu iyiliğinizin karşılığında,
Götürürüm sizi konuşan balıklar diyarına…”
Ayşe ile Yıldırım,
Bu garip ülkeye gitmek için,
Atladılar botlarına,
Düştüler balığın ardına…

Yolculukları tamamlandığında,
Paletlerini,
Deniz gözlüklerini takıp,
Daldılar birlikte suya…
Tüm canlılar kaçıştılar,
Deniz yıldızları büzüldü,
Kafasını çekti kaplumbağa…
Yalnız ahtapot korkmadı,
Üç kolunu uzatıp,
Tokalaştı onlarla…
Su altı canlıları,
Korkacak bir şey olmadığını anlayınca,
Çıkıverdiler ortaya…
Istakoz ve yengeçler,
Alkış tuttular bu ziyarete,
Kıskaçlarını vura vura…
Götürdüler onları,
Muhteşem su altı sarayına…
Kılıç balıkları nöbet tutuyorlardı,
Sarayın kapısında…
Konuksever iki balina,
Oturuyorlardı tahtlarında,
Başlarında taçlarla…
Kral ve kraliçe,
Sevgiyle karşıladı minikleri,
Hiç kapılmadan gurura…
Başlıklı,önlüklü,aşçı balıklar,
Midye dolmaları sundular çocuklara…
Yediler,içtiler,eğlendiler gönüllerince,
Dostlarının arasında…
Vakitleri dolunca,
Vedalaştılar arkadaşlarıyla…
Su yüzüne çıktıklarında,
Botlarının uzaklaştığını gördüler,
Rüzgârla…
Yanına varıverdiler botun,
Bir yunusun sırtında…
Kürek çekerlerken,
Tüm deniz sakinleri el sallıyordu,
Çılgınca…
Ahtapotun sekiz kolu,
Uçuşuyordu havada…

Onlar sahile çıkıp,
Uzaklaşırlarken arabalarıyla,
Arkadaşları balık da,
Yüzgeçlerini sallıyordu hâlâ…
Halûk Şan DİKMEN