Konuş Şiiri - Faiz Ahmad Faiz

Konuş, dudakların özgürdür senin.
Konuş, bu senin kendi dilin.
Konuş, bu senin kendi gövden.
Konuş, yaşamın hâlâ senindir.

Anla, demircinin tezgâhında nasıl
Ateş tutuşturur çılgınca, demir korlaşırsa;
Kilitleri açar onların çenesi,
Ve her zincir kırılır artık.

Konuş, bu kısa zaman yeterince uzundur
Gövdenin ve dilin ölümünden önce:
Konuş, çünkü gerçek henüz ölü değil,
Konuş, konuş, ne söyleyeceksen söylemelisin.

Çeviri: Tuğrul Asi BALKAR